حباب قدرت 'مرد موشکی' می ترکد؟

کیم جونگ اون؛ رهبر کوریای شمالی از تعهد کشور خود به غیر اتمی شدن شبه‌جزیره کوریا سخن گفته است.
روز چهارشنبه خبرگزاری دولتی چین - شینهوا - گزارش تفصیلی ملاقات و سخنان رهبر کوریای شمالی و شی جین‌پینگ؛ رئیس جمهوری چین را منتشر کرده است.

رهبر کوریای شمالی گفته است: "موضع همیشگی ما غیر اتمی شدن شبه جزیره کوریا براساس وصیت کیم ایل سونگ؛ رئیس جمهوری سابق و کیم جونگ ایل؛ دبیرکل فقید حزب کارگران کوریا بوده است."
وی گفته که "موضوع غیر اتمی شدن شبه جزیره کوریا می تواند حل و فصل شود به این شرط که پاسخ کوریای جنوبی و ایالات متحده به تلاش های ما همراه با حسن نیت باشد و در جریان اقدامات مترقی و هماهنگ برای تحقق صلح، فضای آرامش و ثبات در منطقه برقرار باشد."

چیزی که در حال حاضر وجود دارد این است که بحران اتمی شبه جزیره کوریا، از بنیاد دستخوش دگرگونی شده است. در محور این تحول بازهم با مردی قرار دارد که دیروز دونالد ترامپ از او با تحقیر به عنوان «مرد کوچک موشکی» یاد می کرد و دو رهبر متخاصم، همدیگر را با قرار دادن کلید شلیک تسلیحات هسته ای روی میزها و برد موشک های قاره پیمای شان، تهدید می کردند.

کیم جونگ اون اراده کرده است که پا پیش بگذارد تا امریکا و متحدان منطقه ای اش را مجاب کند که باهم دست دوستی و آشتی بدهند. برای این مهم اما یک هزینه سنگین در نظر گرفته است: برنامه اتمی پرخرج و بلندپروازانه کوریای شمالی که به قیمت سال ها گرسنگی و انزوای یک ملت، تحریم های فرساینده بین المللی و اقتصادی ورشکسته و راکد و بی رمق، فراهم شده است.

این برنامه اما توانسته بود معادله توازن قدرت بین المللی را جا به جا کند، امریکا را با تمام ابهت و قدرت برساخته اش، به تضرع و التماس و کرنش وادارد و خواب را از مناطق در تیررس موشک های کوریای شمالی در جزایر تحت سلطه امریکا، آشفته کند.

کوریای شمالی بی اعتنا به تحریم های فرساینده و سختگیرانه بین المللی، هر بار با آزمایش موشکی جدید، مناطق بیشتری از خاک امریکا را در معرض تهدید مستقیم یک جنگ اتمی بالقوه قرار می داد.

چین و روسیه، به عنوان دو متحد راهبردی پیونگ یانگ اگرچه در عرصه دیپلماتیک، با تمهیدات تنبیهی اقتصادی بین المللی، با امریکا همسو و همصدا عمل می کردند؛ اما در عمل، از کوریای شمالی به عنوان یک عامل بازدارنده نیرومند بر علیه فرمانروایی جهانی ایالات متحده و بلوک غرب استفاده می کردند.
پیونگ یانگ در واقع، نیروی نیابتی بلوک شرق برای مهار امریکا و غرب محسوب می شد.
اینک اما بازی در حال تغییری اساسی و ریشه ای است.

«مرد موشکی» تصمیم گرفته است با ترامپ رو به رو شود و در این گفتگو، از برنامه اتمی کشورش، چشم پوشی کند.
امریکا می گوید که سیاست های سختگیرانه اقتصادی و تحریم های تنبیهی و انزوای دیپلماتیک، نتیجه بخش بوده و پیونگ یانگ را مجبور به عقب نشینی کرده است.

کوریای شمالی اما اصرار می ورزد که در صدد ایجاد فضای باز و تازه است تا در سایه آن، شبه جزیره ای عاری از تسلیحات اتمی و فارغ از سلطه و تهدید خارجی، ایجاد شود.
اینکه در نهایت، چه چیزی رقم خواهد خورد، مشخص نیست.

آنچه اکنون وجود دارد این است که با واگذاری قدرت بازدارنده هسته ای خود به امریکا، کوریای شمالی، جاپان یا کوریای جنوبی دیگری نخواهد شد. این چیزی است که در گذشته نیز باری، تجربه شده است.

هم خود کوریای شمالی، هم لیبی به رهبری معمر قذافی و هم ایران، تجربه های مشابهی از تعامل با غرب بر سر برنامه های هسته ای خود را پشت سر گذاشته اند و همگی به نحوی خود را مغلوب و بازنده احساس می کنند.
اثر دیگر این رویداد، خالی شدن پشت روسیه و چین است؛ قدرت هایی که به صورت روزافزونی، خود را در برابر امریکا می بینند و به همین دلیل، نیاز به قدرت های بازدارنده ای مانند یک کوریای شمالی سرکش مسلح به تسلیحات اتمی و موشک های قاره پیمایش دارند.

با توجه به این مسایل، بعید به نظر می رسد که ترامپ در دیدار قریب الوقوع اش با رهبر کوریای شمالی، در برابر آنچه از «مرد موشکی» به دست خواهد آورد، امتیاز قابل اعتنایی بدهد که اگر این اتفاق بیفتد، حباب قدرت مرد موشکی، به نحو ناامیدکننده ای خواهد ترکید.

محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور