هزاره‌ها چقدر باید برای احیای دموکراسی هزینه کنند؟

در نتیجه انفجار انتحاری که صبح روز یکشنبه  در مرکز ثبت نفوس غرب کابل رخ ‌داد، دست‌کم ۵۷ نفر شهید و بیش از یکصدوبیست نفر دیگر مجروح شده‌اند. گروه داعش مسؤولیت این حمله را بر دوش گرفته است.
در زمان انفجار شمار زیادی از مراجعه کنندگان برای گرفتن شناسنامه در بیرون از ساختمان، در صف ایستاده بودند.
هیج پست بازرسی در این محل وجود نداشته و تنها پست بازرسی در دروازه ورودی ساختمان توزیع شناسنامه وجود داشته ‌است.
علاوه بر مراجعه کنندگان که در محل حضور داشتند، شمار زیادی از کودکان مکتب نیز در این زمان از محل در حال عبور بودند. کشته شدگان افراد غیر نظامی و به خصوص کودکان و زنان بودند.
 
در دشمنی گروه تکفیری داعش با شیعیان و هزاره ها تردیدی وجود ندارد. بنابراین، همان گونه که در ماه های گذشته، شاهد کشتارهای فاجعه آمیز شیعیان و هزاره های افغانستان از سوی این گروه وهابی و تکفیری بوده ایم، پس از این نیز این انتظار وجود دارد؛ به ويژه در شرایطی که تروریست های آن گروه به نحو پرسش برانگیزی قادر اند در عمق کابل؛ پایتخت، اقدام به راه اندازی حمله های مرگبار و خونین کنند، بدون آنکه با کمترین مانعی از سوی دولت و نیروهای امنیتی، مواجه شوند.
 
در همین مرکزی که روز یکشنبه آماج حمله داعش قرار گرفت و بیش از صد نفر شهید و زخمی شدند، کمترین تمهید امنیتی در نظر گرفته شده بود؛ چیزی که می تواند بسیار معنادار و قابل پرسش و تأمل برانگیز باشد.
 
در شرایطی که شیعیان به صورت هدفمند و سیستماتیک، آماج قتل عام های وحشیانه و بی رحمانه داعش هستند، دولت و سکانداران دستگاه های امنیتی، بر چه اساسی، اینگونه سهل انگارانه با این موضوع برخورد می کنند و همچنان شیعیان و هزاره ها را به حال خود رها می کنند تا تروریست داعشی، آزادانه خود را در بین انبوه جمعیت آنان، منفجر کند؟
 
این پرسش، هیچگاه پاسخ پیدا نمی کند؛ درست همان گونه که پرسش های مشابه در خصوص نحوه حضور و نفوذ و سلطه و قدرت داعش از ننگرهار تا فاریاب و جوزجان، همچنان بی پاسخ باقی مانده اند.
 
داعش اما یکطرف این فاجعه است. طرف دیگر آن، مردمی هستند که علیرغم هزینه های سنگینی که برای دموکراسی نازا و سترون امریکایی پرداخته اند، همچنان برای حیات و زنده ماندن آن، صف های صدها نفری تشکیل می دهند و برای شرکت در «انتخابات» اجتماع می کنند.
 
هیچ منطق معقول و قابل قبولی وجود ندارد که حضور هزاره ها در روندهای مرتبط با انتخابات و هزینه های ناشی از آن را توجیه کند.
 
اجازه دهید بی پرده تر بگوییم؛ هزاره ها و شیعیان در سال های گذشته در همه روندهای انتخاباتی پیشین و سایر سناریوهای مرتبط با سناریوی مضحک دموکراسی امریکایی، بالاترین آمار حضور و مشارکت را به نام خود رقم زدند.
 
همین مشارکت مدنی هزاره ها و شیعیان در انتخابات پارلمانی گذشته سبب شد که همه ۱۱ نماینده ولایت غزنی در پارلمان، شیعه و هزاره باشند؛ چیزی که حتی صدای کرزی و تیم فاشیست او را نیز برآورد و آنها تصمیم گرفتند که در نتایج نهایی انتخابات، تغییرات دلخواه خود را با سرنیزه، اعمال کنند!
 
در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۳ نیز، هم غنی و هم عبدالله، آرای بالایی را از هزاره ها و شیعیان به دست آوردند؛ اما در مقابل، چه چیزی نصیب این مردم شد؟
 
چند کرسی سمبولیک در کابینه که همان ها را نیز بعدها به بهانه های گوناگون پس گرفتند و نهایت چیزی که به عنوان سهم شیعیان از دولت باقی ماند، چند وزارت بی صلاحیت و سمت هایی مانند معاونت دوم و سخنگویی بود!
 
پس از انتخابات، نه رهبران قومی و نه گدایان آرای شیعیان، نه تنها هیچ خبری از آنها نگرفتند؛ بلکه ناجوانمردانه در مسیر کوچکترین پروژه های توسعه ای مرتبط با زندگی هزاره ها نیز مانع ایجاد کردند و پاسخ اعتراض های مدنی شان را با بمب دادند و در قبال ربودن و قتل های فجیع مسافران شیعه، آگاهانه سکوت کردند.
 
با این وصف، هنوز هم تعهد افراطی و ناموجه این مردم به اصول دموکراسی شکست خورده و در حال احتضار امریکایی که آخرین نفس های خود را در انتخابات ریاست جمهوری ۹۳ کشید و جان داد، موجب می شود تا گروه گروه، برای ثبت نام انتخاباتی صف بکشند و با ترکش های سم اندود گروه منفور داعش و ایادی قدرتمند داخلی آن، به خاک و خون کشیده شوند.
 
با این وصف، پرسش این است که هزاره ها چقدر باید برای احیای دموکراسی شکست خورده و مرده امریکایی، هزینه کنند و قربانی بدهند؟ و اساسا چرا باید چنین کنند؟ آیا تصمیم سایر مردم افغانستان، در عدم مشارکت در روند ثبت نام رأی دهندگان، حرکت اعتراضی الهام بخش برای پس گرفتن رأی خود از یک دولت فاسد و غیر مسؤول نیست؟

سکینه مدنی- خبرگزاری جمهور