مشکل جدی این است که بسیاری از تروریست های فعال در شمال افغانستان را اتباع کشورهای آسیای میانه تشکیل می دهند: ازبک ها، تاجیک ها، قرقیزها و قزاق ها در کنار اویغورها و چچنی ها.

کنفرانس بین المللی "مقابله با تروریزم و جلوگیری از افراط گرایی خشونت آمیز" روزهای پنجشنبه و جمعه در دوشنبه؛ پایتخت تاجیکستان، برگزار شد.
 
رجبعلی رحمانعلی؛ فرمانده نیروهای مرزبانی تاجیکستان گفت:"هم اکنون بیش از ۲۹ پایگاه طالبان و مراکز آموزشی تروریستی از مناطق دیگر به ولایات شمال شرقی افغانستان کوچ داده شده‌اند که در فاصله ۲ تا ۱۲۰ کیلومتر از مرز کشورهای آسیای میانه قرار دارند. در مجموع، در این پایگاه‌ها و اردوگاه‌ها ۶۲۳۵ پیکارجو از گروه‌های بین‌المللی تروریستی آموزش می‌بینند."
 
محمدفیصل بیکزاد؛ والی بدخشان افغانستان نیز گفت که در این ولایت کوهستانی حدود ۲۰۰۰ تروریست فعالیت دارند که در میان شان خارجی‌ها هم هستند.
 "ما در بدخشان افغانستان حدود ۳۵۰ طالب خارجی یا تروریست خارجی داریم. آنها ملیت افغان ندارند، از کشورهای مختلف، بخصوص از آسیای میانه هستند. این خطر جدی است، موجودیت آنها نه فقط امنیت حکومت و مردم ولایت بدخشان؛ بلکه رفته رفته اگر قوت بگیرند، کشورهای همسایه را هم تهدید می کند."
 
در این میان، فراموش نکنیم که این اتفاق در کشوری رخ می دهد که میزبان هزاران نظامی از قدرتمندترین کشورهای جهان از جمله امریکاست. بی تردید برای هیچکس باورکردنی نیست که در حضور امریکا و هم پیمانان نیرومندش، نیروهای تروریستی از سراسر جهان، اینگونه آزادانه و بی هراس در مناطق سابقا امن افغانستان در شمال، جولان می دهند و روز به روز بر قدرت و سیطره آنها افزوده می شود.
 
به تازگی ولسوالی کوهستانات بدخشان به دست تروریست های طالبان افتاد و این گروه، طی یک هفته گذشته، در موجی سهمگین از حملات خود، دست کم ۷ ولسوالی بدخشان را آماج قرار داد.
 
بنابراین، نگرانی همسایگان شمالی افغانستان در آسیای میانه کاملا قابل درک است. آنها نسبت به رشد پرسش برانگیز تروریزم در مناطق مرزی خود با افغانستان، عمیقا نگران اند.
 
مشکل جدی این است که بسیاری از تروریست های فعال در شمال افغانستان را اتباع کشورهای آسیای میانه تشکیل می دهند: ازبک ها، تاجیک ها، قرقیزها و قزاق ها در کنار اویغورها و چچنی ها.
 
مشکل بزرگ دیگر این است که طالبان تنها گروهی نیست که دامنه فعالیت های خود را در شمال و شمال شرق کشور، گسترش داده است. گروه تکفیری داعش نیز به نحو سؤال برانگیزی در مناطق دنج و دورافتاده شمال، سرگرم خطرناک ترین و ریشه ای ترین هسته گذاری های تروریستی است.
 
این گروه به ویژه روی افکار و اذهان اطفال و کودکان کار می کند و از مساجد و تریبون های دینی به عنوان محمل ها و ابزارهای توسعه و تعمیق قدرت و نفوذ ایدئولوژیک خود بهره می گیرد.
 
شماری انبوهی از اتباع کشورهای آسیای میانه در جمع این نیروی تروریستی، حضور دارند.
 
در آنسوی مرزهای شمالی افغانستان نیز وضعیت هرگز به نفع امنیت و ثبات منطقه نیست.
 
در طول سال های گذشته، هزاران نفر از اتباع این کشورها به صفوف داعش در سوریه و عراق، پیوسته اند. برخی از آنها خانواده ها و فرزندان شان را نیز با خود برده اند.
 
شماری دیگر، دوباره با همان افکار و اعتقادات مسموم و افراطی شده، به کشورهای متبوع خود، بازگشته اند.
 
بنابراین، تروریزم همانند یک ویروس فراگیر و رو به شیوع، به گونه مهارناپذیری، در حال پخش و پراکنش است و در این میان، هیچ تمهید اطمینان بخشی برای مهار آن، وجود ندارد.
 
در چنین شرایطی، کنفرانس امنیتی دوشنبه، می تواند یک گام مهم و جدی تلقی شود؛ کنفرانسی که روشن نیست در میان تضاد و تقابل جاری میان ابرقدرت های رقیب و متخاصم بین المللی منجمله امریکا و روسیه، چگونه می تواند راه خود را برای ایجاد یک منطقه امن و باثبات و همسو در مقابله با تروریزم، باز کند و در نهایت، به تروریزم وحشی و خشن و افسارگسیخته که به سرعت در حال فراگیری و گسترش است، قدرتمندانه لگام بزند.
 
در این میان، نباید از یاد برد که راه امنیت و ثبات منطقه، از افغانستان می گذرد. تا زمانی که تحولی جدی و بنیادی برای سرکوب و نابودی هسته های تروریستی در افغانستان، رخ نداده، امنیت و آرامش به منطقه بازنخواهد گشت.
 
از سوی دیگر، نمی توان فراموش کرد که افغانستان، سوریه نیست که با دخالت روسیه و بلوک قدرت های همسو با آن، در نهایت بتوان، تروریزم را سرکوب کرد و سیطره یک دولت مرکزی مسؤول و متعهد را بر سرزمین های از دست شده، دوباره احیا کرد.
 
افغانستان سراسر تحت سلطه امریکا و ناتوست؛ قدرت بلامنازعی که به نظر نمی رسد تعارضی جدی با تروریزم داشته باشد و از ناامن شدن بالقوه آسیای میانه، نگران شود.
 
دولت کابل نیز دستورالعمل های امنیتی خود را از واشنگتن و بروکسل دریافت می کند.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور