داستان برادرخواندگی دولت و طالبان

مجلس سنا اظهارات وحیدالله سباوون؛ مشاور اشرف غنی در امور اقوام و قبایل را در مورد طالبان را غیر مسؤولانه خواند.

محمد علم ایزدیار؛ معاون اول مجلس سنا گفت: "اظهارات سباوون در مورد طالبان موجب سلب انگیزه جنگی از نیروهای امنیتی افغانستان می‌شود؛ زیرا برادر برادر را نمی کشد؛ ولی طالبان همواره نیروهای امنیتی و مردم افغانستان را می‌کشند."

آقای ایزدیار تاکید کرد که آقای سباوون به دلیل این اشتباه بزرگ باید از مردم افغانستان معذرت بخواهد.
به گفته او، دولت و مردم افغانستان ندای صلح بلند می‌کنند؛ اما در مقابل طالبان با خشونت و تفنگ پاسخ می‌دهند؛ آیا در شرایط کنونی لازم است که به چنین گروهی برادر خطاب شود؟

وحیدالله سباوون؛ مشاور اشرف غنی در امور اقوام و قبایل اخیراً در ننگرهار، طالبان را برادر خطاب کرده و گفته است که اقوام پشتون نباید با اقوام غیر پشتون در جنگ برود؛ زیرا دامنه جنگ طولانی می‌شود.
همچنین آقای سباوون گفته است، برادرانی که از دیگر اقوام هستند فکر نکنند که از افغانستان نیستند.
 
داستان برادرخواندگی دولت و تروریست های طالبان، تازه آغاز نشده و به زودی هم پایان نخواهد یافت. این رشته، سری دراز دارد. از کرزی تا گلبدین حکمتیار و سباوون، طالبان را «برادر» می خوانند.
 
دلیل آن نیز واضح است؛ همان چیزی که به طالبان امکان داده است که در جغرافیایی وسیعی از میدان وردک و غزنی تا کنر و لوگر و پکتیا و پکتیکا و زابل و هلمند و قندهار و خوست و ننگرهار و بغلان و... آزادانه جولان بدهند و به عنوان مالک مطلق این مناطق، به اعمال سلطه بپردازند.
 
این تنها نشان دهنده قدرت و برتری نظامی طالبان نیست؛ بلکه مهمتر از آن، نوعی همذات پنداری و حمایت فرهنگی و اجتماعی و قومی هم هست که زمینه های هضم و پذیرش یک گروه وحشی و تروریست و آدمکش و خونریز و مزدور را در میان طیف وسیعی از مردم افغانستان، ایجاد کرده است.
 
همین وضعیت، به بخش هایی از دولت نیز سرایت کرده است. کسانی که طالبان را «برادر» می خوانند، واقعا چنین احساسی نسبت به آن گروه دارند. از نظر آنها، طالبان همان پشتون هایی هستند که برای یک هدف تاریخی یعنی احیای برتری سیاسی و قومی پشتون ها مبارزه می کنند و از این منظر، شایسته همراهی و حمایت اند.
 
با این حال، آنچه قانون و عدالت و انسانیت و میهن دوستی حکم می کند، این است که برادر خواندن طالبان، ظلم و اجحاف و تعدی وقیحانه و آشکار در حق میلیون ها نفری است که در طول ۲۰ سال گذشته از جنایت های مکرر و مستمر این گروه در سراسر افغانستان، آسیب دیده و متأثر گشته اند؛ زیرا این امر، آشکارا بر اعمال جنایتکارانه این گروه، سرپوش می گذارد و در اقدامی خفت بار، خجالت آور و مأیوس کننده از جانب کسانی که طالبان را «برادر» می خوانند، به نیابت از همه قربانیان پرشمار جنایت های غیر قابل شمارش طالبان بر علیه مردم افغانستان، مظالم این گروه را نادیده می گیرد و حقوق مشروع و مسلم مردمان قربانی جنایت ها و خشونت های این گروه را ستمکارانه و وقیحانه، در معرض معامله «برادران» قرار می دهد.
 
قربانیان ۲۰ سال جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت می پرسند که طالبان چگونه برادرانی هستند که از پاکستان و دیگر رژيم های حامی تروریزم، پول و سلاح دریافت می کنند تا مردم افغانستان را بکشند،  سرزمین ما را به خاک و خون بکشند، شهرها را ویران کنند و نیروهای امنیتی ما را در مقیاس صدها نفری در مراسم نماز جمعه، بی رحمانه به رگبار ببندند؟ آیا کسانی مانند کرزی و حکمتیار و سباوون، وقتی طالبان را «برادر» می خوانند، در این موارد نیز حاضر اند به جای برادران خود در پیشگاه خدا، تاریخ، عدالت، مردم و وجدان خویش، پاسخگو باشند؟
 
اگر طالبان برادران کرزی و حکمتیار و سباوون هستند، چرا امروز کرزی و حکمتیار و سباوون در صلح و سازش با دولت افغانستان اند، در حالی که در آنسو «برادران» شان بر علیه همین دولت و مردم، سلاح برگرفته و همه روزه حمام خون به راه می اندازند؟ افغانستان تا چه زمانی باید عرصه جنگ و صلح «برادران» باشد؛ برادران نابرادری که یکی در جبهه جنگ است و دیگری در جبهه صلح و در این میان، این مردم بی دفاع افغانستان هستند که سنگدلانه و ستمکارانه قربانی جنایت های مهیب و پایان ناپذیر این برادران خون آشام می شوند؟

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور