افغانستان؛ از ناتوی غربی تا ناتوی عربی

دولت اعلام کرده که پیشنهاد امارات متحده عربی برای اعزام نیروی نظامی به افغانستان را بررسی و تایید کرده است.
 
در خبرنامه ارگ آمده است: "جلسه امروز(سه‌شنبه ۱۵ جوزا) شورای امنیت ملی پیشنهاد امارات متحده عربی را در مورد اعزام نیروهای ویژه به افغانستان در چارچوب 'ماموریت حمایت قاطع' به منظور آموزش، مشورت‌دهی و حمایت در مطابقت به توافق‌نامه امنیتی افغانستان و ناتو بررسی و تایید کرد."
 
در این خبرنامه در مورد تعداد این نیروها و جدول زمانی اعزام آنها به افغانستان، جزئیات بیشتری ارائه نشده است.
 
جان نیکلسون، فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان هفته پیش گفت که امارات و قطر می‌خواهند به افغانستان نیرو بفرستند.
 
امارات پس از حمله امریکا به افغانستان در سال ۲۰۰۱، شمار محدودی نیرو به افغانستان فرستاد و این نیروها در هلمند مشغول فعالیت‌هایی در زمینه «بازسازی و کمک‌رسانی» بوده اند.
 
امارات در چارچوب ائتلاف متجاوز به رهبری عربستان در یمن نیز نیروی نظامی دارد.
 
اظهارات هفته پیش جان نیکلسون به معنای آن بود که حتی اگر اشرف غنی، حضور نظامیان اماراتی در افغانستان را «تأیید» هم نمی کرد، این اتفاق می افتاد؛ زیرا ناتو اراده کرده بود؛ درست همان گونه که پیش از این نیز هلمند، از نظامیان اماراتی میزبانی کرده است، بدون آنکه عملا قراردادی نظامی و امنیتی میان دو کشور منعقد شده باشد یا افغانستان به صورت رسمی، از اعراب یا ناتوی عربی، درخواست نیروی نظامی کرده باشد.
 
حضور امارات در چارچوب «مأموریت حمایت قاطع» ناتو هم به همان میزان ناموجه و بی بنیاد و غیر مشروع است که «تأیید» این مأموریت نظامی از سوی دولت اشرف غنی در چارچوب پیمان امنیتی افغانستان و ناتو؛ زیرا امارات نه عضو سازمان نظامی ناتو است و نه ناتو حق دارد که خارج از پروتکل های رسمی میان دو کشور، از هر کشوری که اراده کند، در افغانستان نیروی نظامی، پیاده کند، بدون آنکه خواست و اراده و منافع و مقتضیات سیاسی و امنیتی افغانستان در این زمینه، کمترین دخالت یا اولویتی داشته باشد.
 
با این حال، این اتفاق در حال افتادن است و این یعنی برخورد ناتو با کشور ما درست شبیه برخورد با یک کشور فاقد استقلال سیاسی و حاکمیت ملی است که تحت اشغال و سلطه مستقیم نیروهای خارجی قرار دارد.
 
البته برای کشوری که پیش از این میزبان نیروهای نظامی از دست کم ۴۴ کشور خارجی بوده و هم اکنون نیز در قالب «مأموریت حمایت قاطع» ناتو، از نظامیان ۳۹ کشور جهان، سخاوتمندانه میزبانی می کند، فرقی نمی کند که یک کشور وابسته و مستعمره عربی هم در آن، نیروی نظامی پیاده کند.
 
با این وصف، این مهم در مورد امارات، اندکی تفاوت دارد. کشوری که پیش از این، جزء سه کشور منطقه بود که رژيم تروریستی طالبان را به رسمیت شناخت و با آن مراودات همه جانبه دیپلماتیک برقرار کرد و در حال حاضر نیز در جنگ های نیابتی جاری در سرزمین های اسلامی از یمن تا سوریه، عملا و مستقیما درگیر است و در جبهه ناتوی عربی به نیابت از ناتوی غربی می جنگد، نباید به این سادگی اجازه استقرار نیروی نظامی در افغانستان را پیدا کند.
 
افغانستان با وجود موضع گیری های بعضا عصبیت آلود و بی بنیاد ارگ در قبال جنگ یمن، هنوز به طور کامل به اردوی ناتوی عربی به رهبری عربستان سعودی و با مشارکت فعالانه امارات، وارد نشده و همچنان در برابر صف بندی های خصمانه و فرقه گرایانه قدرت های منطقه ای، رویکردی بی طرفانه اختیار کرده است؛ بنابراین، «تأیید» استقرار نیروهای نظامی عربی در افغانستان، می تواند این سیاست دیرینه را نقض کند و کشور ما را نیز همانند سوریه و عراق و یمن و... عرصه جنگ های نیابتی قدرت های منطقه قرار دهد و به این ترتیب، بحران تازه ای بر ابعاد جاری بحران امنیتی افغانستان افزوده خواهد شد.
 
افزون بر این، همان گونه که در بالا نیز اشاره شد، رژيم بدنام و دست نشانده ای که هم در گذشته و هم در حال حاضر، از کانون های عمده و فعال تأمین مالی و تسلیحاتی و ایدئولوژيک تروریزم تکفیری از افغانستان تا سوریه و عراق و یمن و... بوده است، نمی تواند در افغانستان در راستای صلح و بازسازی و امنیت و تقویت نیروهای امنیتی و تأمین ثبات و استقرار سیاسی و همبستگی و وحدت ملی و مذهبی، عمل کند و از این منظر نیز حضور نظامی امارات در افغانستان، اقدامی خطرناک، ویرانگر و ضد منافع و امنیت ملی است.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور