اشرف غنی می گوید که به حمایت از فتوای عالمان دین و با قبول پیشنهاد آنها برای آتش بس، از ۲۷ رمضان تا روز پنجم عید فطر در جنگ علیه طالبان آتش‌بس اعلام می‌کند.
 
او روز پنجشنبه در یک پیام ویدئویی به نیروهای امنیتی دستور داد تا در این مدت، حملات تهاجمی‌ علیه "طالبان مسلح افغان" را متوقف کنند؛ اما گفت که عملیات نظامی علیه داعش، القاعده و سایر گروه‌های تروریستی بین‌المللی ادامه خواهد داشت.
 
آقای غنی گفت: "تصمیم اتخاذشده از موقف قوت است که ریشه در باور و تعهد به صلح و پاسخ به خواست مردم به خصوص علمای کشور برای تامین صلح پایدار صورت گرفته است."
 
سه روز پیش، صدها عالم دینی فتوایی مبنی بر ناروا بودن جنگ  و خواهان آتش بس شدند.
طالبان این نشست را بخشی از جنگ تبلیغاتی امریکا خواندند.
 
پس از پایان این نشست نیز یک حمله انتحاری در ورودی محل برگزاری نشست رخ داد که در آن دست‌کم ۷ نفر کشته و ۹ نفر زخمی شدند.
 
این آتش بس نیز از نوع همان اقدامات سخاوتمندانه یکجانبه ای است که همواره از سوی حکومت کابل در قبال گروه تروریستی طالبان شاهد بوده ایم؛ اما پاسخ آنها همواره خون و خشونت و جنگ و انتحار و مرگ و ویرانی بوده است.
 
اگرچه اعلام آتش بس با طالبان از سوی حکومت، در طول این جنگ ۱۷ ساله، امری بی سابقه محسوب می شود و این تنها اشرف غنی است که با تکیه بر یک فتوای سفارشی، چنین تصمیمی می گیرد؛ اما نفس این اقدام در چارچوب سیاست های صلح تحقیرآمیز و از موضع ضعف و ذلت دولت در برابر طالبان، قابل ارزیابی است و بخشی از سیاست تضرع و التماس و کرنش های بی جواب در قبال یک گروه تروریستی جنایتکار و خونریز است.
 
اگرچه اشرف غنی در توجیه این تصمیم ادعا کرده است که آن را از موضع قدرت اتخاذ کرده و به منظور مشروعیت بخشیدن به آن، به «فتوای» عالمان دین، در نشست اخیر آنها در خیمه لویه جرگه استناد کرده است؛ اما واقعیت این است که آتش بس یکجانبه هیچگاه در هیچ جنگی از موضع قدرت محسوب نمی شود.
 
از سوی دیگر، «فتوای» علمای دینی در باره آتش بس درست همان روز برگزاری همایش آنها در خیمه لویه جرگه، از سوی طالبان و دیگر تروریست های همسو با آنها پاسخ داده شد و آثار و کارکردهای آن، منتفی شد؛ زیرا تروریستی انتحاری با انجام حمله به آن شرکت کنندگان در آن همایش، بلافاصله پیام تروریست ها را به علما منتقل کرد و اگرچه طالبان، دست داشتن در آن حمله را رد کردند؛ اما گفتند که آن نشست، با حضور «مردم عادی» و به سفارش امریکا برگزار شده است و مشروعیت ندارد.
 
با توجه به این رویدادها و موضعگیری ها، دیگر چه دلیلی وجود دارد که اشرف غنی با استناد کاذب و دروغین به برون داد یک تلاش شکست خورده، تصمیم تحقیرآمیز تازه خود در قبال طالبان را توجیه کند و به آن مشروعیت ببخشد؟
 
آقای غنی به جای اعلام آتش بس با «طالبان مسلح افغان» و مستند کردن به آن «فتوای» عالمان دین در نشست اخیر کابل، باید به مسؤولیت های مستقیم خود به عنوان رییس جمهوری در انتقام حمله تروریستی به همان همایش عمل می کرد و خون علما و نیروهای امنیتی کشته شده در آن حمله را از طالبان جنایتکار و سایر همدستان تروریست آن گروه می ستاند.
 
این در حالی است که آن حمله، تنها یکی از موارد جنایت های نابخشودنی و خونین تروریست های طالبان یا همرزمان آنها بر علیه دولت و مردم افغانستان بود.
 
آقای غنی به جای تظاهر به صلح، چرا درباره رویدادهای تلخ و فاجعه آمیز و مرگباری مانند حمله انتحاری مهیب و خونین چهارراهی زنبق که بزرگترین حمله در نوع خود محسوب می شد، به مسؤولیت های خود عمل نمی کند؟ چرا هنوز در باره آن رویداد تکان دهنده و هولناک حتی یک پرونده امنیتی ساده هم در دستگاه های زیرمجموعه دولت یا حامیان خارجی آن، وجود ندارد؟
 
آتش بس یکجانبه افزون بر آنکه یک عقب نشینی ذلت بار و حقارت آمیز در برابر تروریست های خون آشام طالبان به حساب می آید، همزمان بی اعتنایی و بی احترامی نابخشودنی و ناموجه نسبت به خون پام هزاران هزار هموطن مظلوم و بی گناه مان که به دست طالبان و حامیان و هم پیمانان آن گروه، شهید و زخمی و قربانی شده اند نیز به حساب می آید.
 
بهتر بود آقای غنی به جای تدارک این هدیه عیدانه قوم گرایانه به همتباران تروریست خود یعنی «طالبان مسلح افغان» برای هزاران خانواده داغدیده و دردمند شهدای مردمی و نیروهای امنیتی، در آستانه عید، هدیه ای تدارک می دید تا قلوب زخمی آنها التیام یابد و دست کم برای چند روز، زخم های عمیق و خونچکان شان که از «طالبان مسلح افغان» خورده اند، تسکین پیدا کند.
 
او با استفاده از چه صلاحیتی، به نیابت از خانواده های مصیبت زده مردم و نیروهای شهید امنیتی، اینگونه سخاوتمندانه به طالبان تروریست، عیدی داده است؟!