در نتیجه یک انفجار در سمنگان در شمال افغانستان که حمله مهاجمان به یک ساختمان دولتی را نیز در پی داشت، ۱۰ نفر کشته و ده ها نفر دیگر زخمی شده‌اند.
صدیق عزیزی؛ سخنگوی والی سمنگان گفت این حمله که در نزدیک شهرداری و ساختمان اداره امنیت ملی شهر ایبک؛ مرکز این ولایت رخ داد، پس از چند ساعت با کشته شدن سه مهاجم به پایان رسیده و دست کم ۵۰ نفر در آن زخمی شده‌اند.
والی سمنگان هم کشته شدن ۱۰ نفر را تایید کرده است.
گروه طالبان مسئولیت این حمله را بر عهده و گفته است که هدف شان اداره امنیت ملی این ولایت بوده است.
صمیم مصدق؛ رئیس صحت عامه ولایت سمنگان گفته که ۴۳ زخمی که شامل سه کودک و یک زن هستند به مرکز درمانی منتقل شده‌اند. به گفته او بیشتر قربانیان این حادثه غیرنظامیان هستند.
شاه حسین مرتضوی؛ مشاور فرهنگی رییس جمهوری گفته است که با جنایت سمنگان، دروازه های صلح بسته شد.
این نه نخستین حمله سازمان یافته گروه طالبان بر مراکز دولتی است و نه شاید آخرین آن باشد. با این حال، دروازه های صلح،پیش از این هرگز بسته نشده است. افغانستان حتی شاید حمله های مرگبارتری هم بوده؛ اما به نظر می رسد که مسیر صلح از سوی حکومت، تغییرناپذیر است.
پس از وقوع هر حمله، مقام های داخلی و خارجی، به جای آنکه طالبان را به پرداختن تاوان جولان های جنایتکارانه شان تهدید کنند و در عمل این تهدید را در چارچوب حق دفاع مشروع به کار بیاندازند، بر ضرورت به نتیجه رسیدن صلح تأکید کرده اند، و این‌که جنگ راه حل نیست!
اما در برابر گروهی که به تعبیر صریح سخنگوی رسمی اش، هیچ راهی جز جنگ ندارد، آیا راه دیگری جز جنگ هست؟
در این میان، اگرچه موضع شاه حسین مرتضوی به عنوان یک «مشاور فرهنگی» نمی تواند مبنای داوری درباره یک رویداد نظامی قرار بگیرد و به عنوان واکنش رسمی حکومت، شناخته شود؛ اما واقعیت این است که صلح اگر دروازه داشته باشد، پیش از این باید بسته شده باشد؛ زیرا طالبان با انفجار تمامی پل های پشت سر شان، عزم نابودی و براندازی دولت را از راه زور کرده اند و در قبال چنین نیرویی جز جنگ، راه دیگری وجود ندارد.
با این وجود، همواره نیروهایی بوده اند که در خدمت توجیه اقدامات جنایتکارانه طالبان درآمده اند. امریکا و نماینده ویژه آن کشور در امور «صلح» افغانستان، یکی از همین نیروها است. از ساعاتی دیگر، سیل پیام های تسلیت و محکومیت سرازیر می شود؛ پیام هایی که به جای تحمیل بازخوردهای سنگین و متناسب این اقدام خشونت بار و خونین بر طالبان از آن گروه دعوت به «کاهش خشونت»، اجرای توافقنامه دوحه و پرهیز از دامن زدن به جنگ می کند.
با این حال، به نظر می رسد که طالبان با حمله سمنگان یکبار دیگر نشان دادند که عزم دارند از راه زور، غلبه خود را بر دولت افغانستان، تحمیل کنند و به این ترتیب، بدون آنکه منتظر بمانند تا صلح به نتیجه برسد، آخرین پایگاه های مقاومت و بقای دولت در ولایات را هدف بگیرند.
این بخشی از راهبرد نظامی طالبان است؛ راهبردی که هیچ جایی برای صلح باقی نمی گذارد و به تعبیر مرتضوی، دروازه های صلح را می بندد. با این حساب، اگر کابل نیز مقابله به مثل کند و از لاک دفاعی خارج شود و پاسخ جنگ و خشونت را با جنگ و خشونت بدهد، هیچکس محق نیست تا آن را سرزنش کند. این می تواند به عنوان یک سیاست مشروع به سرعت در دستور کار استراتژیست های امنیتی کابل قرار بگیرد و به اجرا درآید.
این رویکرد در عین حال، موجب می شود تا یک پیام صریح و قدرتمند به رژيم های حامی طالبان نیز فرستاده شود؛ آنهایی که قویا از آن گروه حمایت می کنند تا با به قدرت رساندن آن، افغانستان را تحت سیطره کامل خود درآورند.
با توجه به این توضیحات، دولت تنها زمانی می تواند بقا و دوام خود در برابر راهبرد دوگانه سیاسی و نظامی طالبان و حامیان شان را تضمین کند که پاسخ حمله را با حمله و پاسخ انعطاف پذیری سیاسی در عرصه صلح را با سیاست مشابه بدهد.
نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور
