شورای امنیت از تماشاچی تا شریک جنایت

اعضای شورای امنیت سازمان ملل بار دیگر تاکید کرده‌اند که نظام طالبانی به هیچ‌وجه قابل پذیرش نبوده و جامعه جهانی هرگز از برگشت آن حمایت نمی‌کند.

حنیف اتمر؛ وزیر خارجه، شامگاه سه‌شنبه (اول سرطان) در نشست شورای امنیت سازمان ملل، پیرامون وضعیت امنیتی افغانستان با اعضای این شورا گفتگو کرده است.

اعضای شورای امنیت سازمان ملل به شمول نمایندگان امریکا، بریتانیا، استونیا و رئیس یوناما طی سخنرانی‌های شان حملات اخیر بر مکاتب، ماین روب ها و افراد بی‌گناه ملکی را با شدیدترین الفاظ محکوم کرده، گفتند که حقوق زن، مرد و کودک تحت هیچ شرایطی قابل مذاکره نیست.

آنها همچنین حمایت خود را از آغاز مذاکرات معنادار که منتج به آتش‌بس و صلح دایمی در افغانستان شود، اعلام کردند.

شرکت‌کنندکان از ادامه حمایت‌شان از دولت ‌افغانستان، به شمول نیروهای دفاعی و حفظ دستاوردهای دو دهه اخیر نیز به نماینده کابل اطمینان دادند.
 
بدیهی است که این نشست در شرایطی بسیار وخیم و بحرانی برگزار می شود؛ زمانی که تعهدات جهان در قبال افغانستان یکبار دیگر زیر سؤال قرار گرفته و ناظران درباره تکرار انزوا و فراموشی افغانستان از سوی جامعه بین المللی هشدار می دهند.
 
شورای امنیت سازمان ملل متحد در عین حال در این نشست باید ابعاد و درجه تهدیدهای ناشی از سیطره دوباره طالبان بر خاک افغانستان علیه صلح و ثبات و امنیت بین المللی را مورد ارزیابی قرار می داد و درباره پیامدهای مستقیم و وضعی قمار امریکا با طالبان برای امنیت جهانی، تأمل می کرد.
 
این شورا همچنین باید درباره سکوت و انفعال غیر مسئولانه خود نسبت به آنچه امریکا با طالبان انجام داد، به آن گروه، قدرت و مشروعیت بخشید، تحریم های بین المللی علیه آن را بی اثر کرد و در عمل، قطعنامه های رسمی شورای امنیت و مجمع عمومی سازمان ملل علیه طالبان را از حیز انتفاع و موضوعیت خارج ساخت، توضیح دهد.
 
به باور بسیاری از ناظران، بخشی از چالش ها و بحران هایی که اکنون در افغانستان جریان دارد، ناشی از بی عملی، تماشاگری و انفعال غیر قابل توجیه اعضای شورای امنیت سازمان ملل است؛ شورایی که می توانست مذاکرات سازش میان امریکا و طالبان را نامشروع اعلام کند و هرگونه مذاکره با طالبان را اول اینکه منوط و مشروط به بازگشت طالبان به زندگی صلح آمیز، پذیرش آتش بس و توقف جنایت و کشتار از سوی آن گروه می کرد و از جانب دیگر، مذاکرات مستقیم و یکجانبه یک قدرت جهانی عضو شورای امنیت با یک گروه تروریستی را ممنوع قرار می داد و پس از تحقق شرایط مندرج در قطعنامه های این شورا، مذاکره با طالبان را نیز در چارچوب صلاحیت های اعضای این سازمان و زیر نظر یک هیات با صلاحیت بین المللی مجاز می دانست.
 
هیچیک از این اقدامات صورت نگرفت و امریکا نیز بدون آنکه از سازمان ملل، مجوز بگیرد، با طالبان وارد مذاکرات سازش شد، توافق کرد، به گروه مشروعیت و اعتبار داد و در نهایت، امروزه دولت و مردم افغانستان، هزینه های خونین و مرگبار این قمار غیر مسئولانه و جنایتکارانه را می پردازند.
 
در حال حاضر هم طالبان سرگرم جنایت و کشتار اند و افغانستان به اذعان نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل در مسیر سناریوی فاجعه بار سقوط قرار گرفته است؛ اما شورای امنیت این سازمان، نه تنها هیچ برنامه ای برای تغییر این وضعیت و کمک به یکی از اعضای فعال و متعهد سازمان ملل برای نجات از چنگال تروریزم ندارد؛ بلکه خود بخشی از جنایت است؛ زیرا هم امریکا و متحدان آن کشور در ناتو و هم روسیه و چین به عنوان اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل، به نحوی از طالبان حمایت می کنند و یا مسیر دستیابی آن گروه به قدرت و احیای رژيم امارت را هموار می سازند.
 
در این میان، ابراز نظرهای قاطعانه و ابراز اطمینان های بیهوده درباره عدم پذیرش رژيم امارت و نیز حمایت از دولت و نیروهای امنیتی افغانستان، چیزی را تغییر نمی دهد؛ زیرا نه طالبان مهار می شوند، نه دولت و نیروهای دولتی در مسیر قدرت و غلبه قرار می گیرند، نه مصایب روزافزون مردم افغانستان به پایان می رسد و نه عملکرد شرم آور، تماشاگری انفعالی و شراکت در جنایت سازمان ملل و اعضای دایم شورای امنیت این سازمان در برابر این فجایع، توجیه یا جبران می شود.
 
محمدرضا امینی - جمهور