رژيم طالبان چگونه با فاجعه انسانی مقابله می‌کند؟

دفتر نمایندگی اتحادیه اروپا در افغانستان، روز یک‌شنبه، ۱۷ ثور، با نشر توییتی اعلام کرد که افغانستان در معرض خطر جدی بحران انسانی است.  
 
 اتحادیه اروپا افزود که افغانستان چهارمین کشور جهان از نظر جدیت خطر بحران‌های بشری و بلایای طبیعی است. 
 
نمایندگی اتحادیه اروپا در افغانستان همچنین گفته که انتظار می‌رود تغییرات اقلیمی آسیب بیش‌تری به زندگی مردم افغانستان وارد کند. 
 
اتحادیه اروپا افزوده که برای حمایت از مردم افغانستان در یافتن راهکارهای مبارزه با تغییر اقلیم و کاهش اثرات آن در خط مقدم قرار دارد. 
 
این در حالی است که اخیرا کمیته بین‌المللی نجات نیز گفت که افغانستان با ورود به سومین سال خشکسالی، با پشت‌ سر گذاشتن زمستان مرگبار همراه با سرمای شدید، برف و سیل در بسیاری از مناطق کشور، در جمع ۱۰ کشوری قرار گرفته که بدترین آسیب را از تغییرات اقلیمی متحمل شده‌اند. 
 
همان گونه که در هشدار تازه نمایندگی اتحادیه اروپا نیز تصریح شده، پیش بینی می شود سال سختی در انتظار افغانستان باشد. خشکسالی های طولانی، باران های موسمی، سیل های مرگبار و خسارت های جبران ناپذیر به کشاورزان و طبقه فقیر و فرودست جامعه، بحران انسانی جاری را چندین برابر تشدید خواهد کرد. 
 
این در حالی است که سال گذشته نیز افغانستان یکی از بدترین سال های خود را از نظر عوارض ویرانگر ناشی از تغییرات اقلیمی مانند خشکسالی، بارندگی های سیل آسا و... تجربه کرد که بار سنگین زیان های ناشی از آن بر دوش مردم فقیر بود. 
 
در زمستان گذشته هم سرمای بی سابقه، جان ده ها نفر را گرفت و موجب تلفات ده ها رأس مواشی کشاورزان شد؛ رخدادی که به باور کارشناسان زیست محیطی به احتمال زیاد، یکی دیگر از عواقب تغییر اقلیم و بی ثباتی های آب و هوایی بود. 
 
اینهمه در حالی است که رژیم طالبان هیچ برنامه مدونی برای مقابله با پیامدهای تغییر اقلیم برای مردم افغانستان ندارد و اصولا بسیار بعید است که این رژيم، ظرفیت، دانش و نیروی نخبه لازم برای تجزیه و تحلیل این وضعیت و اتخاذ تصمیم های مقتضی و وضع سیاست های پیشگیرانه برای به حداقل رساندن پیامدهای زیانبار آن را در اختیار داشته باشد؛ رژیمی که تمام مقام های ارشد و اکثر کارمندان آن را اعضای یک قوم تشکیل می دهند و اغلب آنها اعضای خود طالبان هستند که ملاهای کم سواد فاقد تخصص علمی در رشته های مورد نظر می باشند، چگونه می تواند از عهده مدیریت امور نیازمند تحصیلات، تخصص و دانش فنی برآید؟ 
 
بزرگترین کاری که طالبان در سال گذشته برای مقابله با خشکسالی انجام دادند، برگزاری نماز استسقا یا طلب باران بود که آنهم ظاهرا مورد اجابت حضرت باری قرار نگرفت و هیچ نتیجه ای در پی نداشت. 
 
از جانب دیگر، رژیم طالبان با استفاده بی رحمانه از وضعیت حاد بحران انسانی و فاجعه بشری در افغانستان فلاکت زده و گرفتار فقر و بدبختی، کشورها و سازمان های بین المللی را تحت فشار قرار می دهد تا کمک های نقدی و غیرنقدی بیشتری را برای جلوگیری از مرگ میلیون ها نفری که با قحطی و گرسنگی مطلق دست و پنجه نرم می کنند به افغانستان گسیل بدارند؛ کمک هایی که بربنیاد ارزیابی ها به سادگی از سوی طالبان، ربوده و در میان جنگجویان، هواداران و قومیت متبوع خودشان تقسیم می شود و مردم فقیر و فرودستی که با گرسنگی مرگبار ناشی از تسلط این رژيم و تغییرات آب و هوایی دست و پنجه نرم می کنند، عملا هیچ بهره ای نمی برند. 
 
به تعبیر جان سپکو؛ بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان، هیچ سرباز گرسنه طالبان در تلویزیون دیده نمی شود، این تنها مردم افغانستان، کودکان و زنان اند که از گرسنگی رنج می برند. 
 
طالبان حتی با درک این واقعیت که جهان در شرایط فاجعه بار جاری نمی تواند افغانستان را ترک کند، سیاست های ضد انسانی، تبعیض آمیز و افراط گرایانه شان به ویژه ممنوعیت کار و تحصیل زنان و دختران را نیز بی پروا به اجرا درمی آورند و هرگز نگران عواقب و پیامدهای آن نیستند؛ چرا که ظاهرا از این امر، اطمینان دارند که با توجه به وضعیت وخیم انسانی در کشور، جهان راهی جز سازش و سکوت ندارد. 
 
این تمام تدابیر رژيمی است که بازگشت آن به قدرت، موجب بیکاری صدها هزار نفر، قطع کامل کمک های بین المللی، گسترش فقر و بیکاری و قحطی و آوارگی شد و مردم در نتیجه آن مجبور شدند فرزندان و اعضای بدن خود را بفروشند و شمار گدایان به طور انبوه افزایش پیدا کرد؛ اما مولوی های شکم پرست طالبان، روز به روز فربه تر شدند؛ بدون آنکه از دامن زدن به فقر عریان در سراسر کشور، خجالت بکشند و از اندوه و شرم ناشی از فروش فرزندان خانواده های مسلمان به دلیل ناداری و بی پولی بمیرند. آنها حتی زنان را هم از کار منع کردند تا خانواده هایی که در نتیجه کشتارهای جنایتکارانه طالبان، نان آوران مرد خود را از دست داده اند، این بار از گرسنگی بمیرند.

مولوی های دین فروش و مبلغان اسلام پاکستانی و امریکایی همچنین با دستبرد زدن بی شرمانه به کمک های «کفار» برای نجات جان میلیون ها مسلمان در حال مرگ، تمام تلاش شان را عطف حمایت و تقویت مقامات، جنگجویان، خانواده های انتحارگران و پشتون های حامی رژيم کردند. 
 
رژيم طالبان اینگونه با فاجعه انسانی مقابله می کند که نتیجه آن، قرار گرفتن افغانستان در رتبه چهارم جهان از نظر جدیت خطر فاجعه انسانی است. 
 
نرگس اعتماد - جمهور