آتش بس در لبنان؛ کدام طرف پیروز شد؟

 
جنگ اسرائیل و حزب الله نزدیک به 14 ماه طول کشید. نهایتا امروز آتش بس شد. جنگ شدیدی بود. ویرانی های بزرگی به بار آورد. هزاران نفر کشته و زخمی شدند. تاریخ اسرائیل و لبنان و غزه و حماس؛ حقیقتا به قبل از هفتم اکتبر 2013 و بعد ازآن تقسیم می شود. نه اسرائیل، آن اسرائیل سابق می شود و نه سیدحسن نصرالله و یحیی سنوار و فرماندهان مقاومت زنده می شوند و حماس به آسانی احیا می شوند.

می خواهیم بدانیم در جنگ بزرگ اسرائیل و حزب الله کدام طرف نهایتا پیروز میدان است!
بهتر است خود را فریب ندهیم. حزب الله بزرگترین و بهترین رهبران و فرماندهان خود را از دست داد. هزاران نفر از نیروهای زبده خود را از دست داد. بخش مهمی از ذخایر تسلیحاتی خود را از دست داد. جنوب لبنان و ضاحیه به خرابه تبدیل شد. دهها هزار لبنانی آواره شدند. بعید است بشود به آسانی سیدحسن نصرالله دیگری از خرابه های بعلبک و صور و صیدا و بیروت، درست شود. سخت است که برای فرماندهان درجه یک حزب الله به زودی جایگزین همطرازشان پیدا شود. اهداف حزب الله در پایان این جنگ، برآورده نشدند چون در غزه و رفح و کرانه باختری هنوز جنگ است. شهید سیدحسن، آتش بس حزب الله را منوط به آتش بس در غزه می دانست؛ اما حالا چیز زیادی از مجاهدین غزه نمانده است. سیدحسن و فرماندهان و هزاران مجاهد حزب الله برای دفاع و حمایت از غزه جان خود را هم دادند و کوتاه نیامدند و خُلف وعده نکردند. کار بازهم از جایی خراب شد که همیشه خراب می شود؛ آتش بس تحمیلی توسط قدرتها و عناصر دولتی دست نشانده و مزدور.

اما اسرائیل چه؟
رهبران شان کشته نشدند اما آمار تلفات سربازان شان بسیار زیاد است. آمار زخمی های شان بسیار بالاست. آمار خرابی های شان هم کم نیست، آمار مهاجرت و گریزشان هم بسیار زیاد است. آوارگان لبنانی از اوایل صبح امروز بازگشت به خانه های آباد و ویران شان را آغاز کردند اما بعید است که آوارگان یهودی بزودی بتوانند برگردند و شهرک ها و خانه های شان را بسازند.

نتانیاهو دیشب لاف زیاد زد؛ اما فردای پس از لاف زدن را پیش رو دارد. او با آن غرور جنایت آمیز خود، از آتش بس با حزب الله خوشحال است. اگر او به بن بست نمی رسید، اگر روزگارش بد نمی شد، اگر استهلاک ارتش و قوای جنگی اسرائیل را نمی دید، اگر با اعتراضها و تمرد سربازانش مواجه نمی شد، اگر تلفات سخت و سنگین در مقابل حزب الله نمی داد؛ هرگز تن به پذیرش آتش بس نمی داد. مگر او به مطالبات شورای امنیت و کشورها و سازمانها تن داد؟ او می خواهد قدرت جنگی و نظامی ورشکسته خود را ترمیم و سامان بدهد، او خواست از سقوط حتمی و شکست قطعی اش جلوگیری کند.

حزب الله تا لحظه نگارش همین متن که بعد از اعلام آتش بس نوشته می شود اعلامیه رسمی مبنی بر پذیرش آتش بس نداده است؛ انگار راضی نیست. اما در اسرائیل همگی شان سخن از آتش بس می گفتند و سربازان شان خوشحال هستند.

از میان حزب الله و اسرائیل هیچ طرف، پیروز مطلق نیست اما ناکامی اسرائیل، آشکارتر است. اسرائیل در جنگ با حزب الله به برخی اهدافش رسید. ترور رهبران حزب الله بزرگترین پیروزی برای اسرائیل بود. اما شکست اسرائیل در نابودکردن حزب الله، شکست اسرائیل در عملیات زمینی، شکست اسرائیل در نابودکردن ذخایر تسلیحاتی، شکست اسرائیل در بازگرداندن شهرک نشینان اسرائیلی، شکست اسرائیل در تسخیر لیتانی، شکست اسرائیل در مهار قدرت موشکی و پهپادی حزب الله و... همگی باعث شکستن ابهت این رژیم شده است.

نباید انکار کرد که اسرائیل موفقیت های بزرگی هم داشته است اما این دستاوردها فقط و فقط حاصل حمایت مستقیم امریکا و قدرتهای غربی از این رژِیم است.

حزب الله و حماس در واقع با دنیایی از قدرت نظامی و تسلیحاتی و اطلاعاتی و جنگی امریکا و آلمان و فرانسه و انگلیس و ناتو و ترکیه و عربهای منطقه و همسایه جنگیدند. حریف آنها تنها اسرائیل نبود. اگر طرف نزاعِ جنبش های حزب الله و حماس فقط اسرائیل می بود؛ قطعاً تمامیت این رژِیم تروریست و جنایتکار، شش ماه هم دوام نمی آورد. اسرائیل را جت ها و بمب ها و سنگرشکن ها و موشک های دو تُنی امریکا و حمایت های اروپا و تغذیه عرب ها و ترک ها و وتوهای مکرر امریکا سرپا نگه داشت.

عقبه حمایتی اسرائیل، قدرت های جهانی بود و عقبه حمایتی غزه و لبنان، نهایتاً ایران با دو تا گروه مقاومت مردمی. لذا باید حزب الله را با این میزان از ایستادگی و مقاومت و ضربات ویرانگرش، تحسین کرد. حزب الله قطعا در تاریخ جنبش های مبارز اسلامی، برازنده ترین است و این را در دل و حافظه تان ثبت کنید.

چگونه ممکن است یک جنبش غیردولتی که ظرف فقط چند روز، تمام رهبران و فرماندهان و علمداران خودش را از دست می دهد و زیر شدیدترین حملات و ویرانگرترین بمبها قرار میگیرد؛ آنچنان استوار باقی بمانَد که تمام دشمنانش را وادار به آتش بس و تسلیم کند. آتش بس در واقع به معنای پذیرش شکست توسط جبهه اسرائیلی است. اگر نتانیاهو و امریکا فشار نبینند و کشتار ندهند، مگر متوقف می شوند؟

آتش بس برای حزب الله یک پیروزی است چون اسرائیل را عقیم و ناتوان گذاشت و ضربات محکمی هم زد. و از آن جهت برای حزب الله یک شکست است چون به اهداف حمایتی اش از مردم غزه و فلسطین نرسید و رهبر بزرگش را هم از دست داد.  آتش بس از آن جهت برای اسرائیل و امریکا یک پیروزی است که در آستانه شکست قطعی قرار گرفته بودند و فرصت تنفس یافتند. و از این جهت یک شکست به آنان است چون مجبور شدند با تحمل تلفات و خوردن به بن بست، تسلیمی خود را بپذیرند.

اما نهایتاً دو موضوع می مانَد: اول حماس و سرنوشت غزه و کرانه باختری و دوم دو ماه آتش بس و احتمال تجدید قوا از طرفین جنگ: اسرائیل و حزب الله. این جنگ تاهنوز پایان نیافته است.
بزرگترین شکست اسرائیل، شکست در افکار عمومی مردم دنیاست که جداگانه به آن خواهیم پرداخت.
 
سیدجواد حجت- خبرگزاری جمهور