سالِ ۲۰۱۷ ، سالِ وحشت

در حمله مسلحانه به کلوب شبانه "رینا" در استانبول ۳۹ نفر کشته شده‌اند. حداقل ۱۶ تبعه خارجی نیز در بین کشته‌شدگان هستند. شمار زیادی نیز مجروح شده اند.
شبکه سی.ان.ان. ترکیه گزارش کرده که مهاجم خود را به شکل بابانوئل درآورده بود. در هنگام حمله حدود ۷۰۰ نفر در داخل کلوب بوده‌اند. تدابیر امنیتی در استانبول در چندین روز اخیر تشدید شده و حدود ۱۷ هزار نیروی پولیس به کار گرفته شده ‌اند.
این حمله در حالی است که در آستانه برگزاری مراسم سال نو میلادی در شهرهای مختلف جهان، تدابیر امنیتی افزایش یافته است.

در لندن، بروکسل و برلین هزاران نیروی پولیس اضافه به کار گرفته شده و در پاریس، مادرید و نیویارک بلوک‌های سمنتی بسیاری از میدان‌های اصلی را مسدود کرده تا از حوادثی مانند حمله موتر، جلوگیری شود.

سالی که نیکوست از بهارش پیداست و این آغاز خونین سال ۲۰۱۷ میلادی بی تردید به معنای فراگیری وحشت و خشونت در جهانی ملتهب از تب تروریزم و هراس افکنی است.

اینکه ترکیه در آغازین شب سال جدید، متحمل رویدادی تا این مایه خونین و مرگبار شده، به معنای آن است که اردوغان در سال ۲۰۱۷ بادهایی را که در سال ۲۰۱۶ و پیش از آن کاشته بود، توفان درو خواهد کرد و این وضعیت، از همان آغاز کاملا قابل پیشبینی بود.

ترکیه و همه قدرت هایی که از تروریزم به مثابه ابزاری برای پیشبرد اهداف و امیال و آماج سلطه جویانه خود بر علیه کشورهای دیگر منطقه، سود جسته اند، روزی باید منتظر کمانه کردن مرمی های مسموم تروریزم به سمت شهرهای امن و آرام و مرفه خود نیز می بودند.

در کشورهای اروپایی و کانادا و استرالیا و امریکا و... نیز انتظارهای مشابهی وجود دارد؛ زیرا سال ۲۰۱۷ سال وحشت های فراگیر و دامن گستر خواهد بود؛ سالی که به احتمال قوی، تروریست ها در آن، مرزها را درمی نوردند و ملت های بیشتری را درگیر این بلای خانمان برانداز خواهند کرد.

در این میان، شاید تفاوتهایی در ابزار و اهرم ها و شیوه های مورد استفاده تروریست ها از مثلا افغانستان تا آلمان، وجود داشته باشد؛ اما در هدف و عمل و نتیجه محصل ناشی از فراگیری وحشت و خشونت تروریستی و نیز قربانیان این رویدادها، هیچ فرقی وجود ندارد.

در افغانستان، همه جا اهداف در دسترس تروریست های خون آشام است؛ اما در آلمان، بازارچه کریسمس، خطوط قطار یا فروشگاه های بزرگ و در فرانسه سواحل، تفرجگاه ها، کلیساها و... و در امریکا، باشگاه های موسیقی و رقص و... شاید آماج قرار بگیرند؛ اما در همه این موارد، این تروریست ها هستند که به هدف اولیه خود که عبارت از ایجاد رعب و وحشت عمومی و هدف ثانویه خویش یعنی کشتار و خونریزی و خشونت آفرینی همگانی است دست پیدا کرده اند.

تروریزم دشمن مشترک همه ملت هاست؛ دشمنی که البته در نتیجه سیاست های سلطه گرانه قدرت های بزرگ بر علیه کشورهای هدف و سرزمین های مورد سلطه، به وجود آمده و اینک به اندازه ای بزرگ شده و پرورش یافته که مهار آن، نه با استقرار هزاران نیروی پولیس در امن ترین شهرهای جهان، امکان پذیر است و نه با محدودسازی جشن های پایان سال یا ایجاد موانع بزرگ سمنتی و...

بنابراین، جهان در سال ۲۰۱۷ میلادی، با دشواری های سنگینی رو به رو است؛ دشواری هایی که سرنوشت و آینده زندگی مشترک انسان ها در دهکده جهانی را آماج قرار می دهد.

تصمیم در مورد اینکه چگونه می توان بر این بحران غالب و فراگیر، چیره شد و آن را مهار کرد، امری نیست که از عهده یک یا چند قدرت بزرگ برآید. این معضلی بین المللی است و به همان میزان، نیازمند اجماع، مشارکت و حضور بالسویه و مؤثر همه کشورهایی است که قدرت ویرانگر این خطر همه گیر را درک کرده و صادقانه در جستجوی راه های برون رفت از آن هستند.

یکی از پیش نیازهای اساسی تأمین این هدف، پرهیز و احتراز از پیشداوری های ایدئولوژیک مبتنی بر تنفر مذهبی و تنافر فرهنگی و خط کشی های برآمده از اعتقادات مسموم و تنگ اندیشانه است.

نسبت دادن حمله های تروریستی در غرب به «تروریزم اسلامی» یک نمونه از این مورد، محسوب می شود؛ آنهم در شرایطی که کشورهای اسلامی و ملت های مسلمان، بیشترین قربانیان تروریزم را تشکیل می دهند.
آیا رهبران کنونی و آینده جهان در سال ۲۰۱۷ میلادی، صادقانه مصمم به اتخاذ یک تصمیم بزرگ مشترک برای رویارو شدن با این خطر فراگیر و همگانی هستند؟

سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور