حزب اسلامی و بازگشت به دوره راکت‌پرانی

یکی از فرماندهان حزب اسلامی به نام میرویس در ولایت بغلان در واکنش به گفته‌ های اخیر والی بلخ در مورد گلبدین حکمتیار؛ گفته است که اگر «امیر» حزب اسلامی اجازه دهد با درگیری مسلحانه، پاسخی دندان شکن به والی بلخ خواهد داد.
این قومندان حزب اسلامی تأکید کرده است که پس از این، والی بلخ از ولایت بغلان به کابل سفر کرده نمی ‌تواند و تصریح کرده است که به عطامحمد نور اجازه عبور از ولایت بغلان را نمی ‌دهد.
در همین حال، زرداد فریادی؛ دیگر فرمانده حزب اسلامی که چندی پیش، به دنبال سپری کردن ۲۰ سال زندان در انگلیس، به کابل بازگردانده شد نیز در واکنش به اظهارات عطا محمد نور گفته است که در صورت توافق حکمتیار آماده است تا والی بلخ را از شمال کشور بیرون کند!
این اظهارات در حالی صورت می گیرد که اخیرا عطامحمد نور؛ والی بلخ، در همایشی بزرگ در ولایت سمنگان، با انتقادهای تند و صریح از رهبر حزب اسلامی، به او هشدار داده بود که دست از نفاق افکنی و نفرت پراکنی قومی و مذهبی در کشور بردارد.

پاسخ حزب اسلامی که از زبان فرماندهان نظامی این حزب، مطرح شده، مبتنی بر همان رویکردی است که حزب اسلامی در سال های جنگ داخلی، علیه گروه های رقیب خود به کار می برد و همین رویکرد در نهایت سبب شد تا رهبران این حزب، به دنبال نزدیک به ۴ دهه جنگ با همه رژیم های سیاسی افغانستان، به عنوان تروریست های تحت تعقیب بین المللی، به کوه ها و کشورهای دیگر پناهنده شوند و سال ها در حال فرار و اختفا زندگی کنند.

به نظر می رسد رهبران و فرماندهان حزب اسلامی،‌ هنوز هم تصور می کنند که از همان قدرتی برخوردارند که در سال های شور و شر با جذب نزدیک به ۷۰ درصد کمک های نظامی خارجی به بهانه جهاد علیه نیروهای اشغالگر شوروی، بهره داشتند و با استفاده از امکانات و تجهیزات کمکی کشورهای خارجی، عملا افغانستان را به قربانگاه خونین جاه طلبی های خودخواهانه خود بدل کردند.

حکمتیار و فرماندهان حزب اسلامی اما فراموش کرده اند که آنها در سایه توافق صلحی سازشکارانه به دامن نظام پناه آورده اند که یک قانون اساسی مترقی مبتنی بر رویکردهای فراگیر ملی، از آن حمایت می کند و مبنای آن بر پایه مشارکت عادلانه همه اقوام، جناح ها، احزاب و قومیت ها گذاشته شده و تا زمانی که این نظام، مستقر است و قانون اساسی شکل دهنده آن، معتبر می باشد، هیچکس نمی تواند با توسل به اقدامات تروریست مآبانه و هراس افکنانه، کشور را به سمت جنگ داخلی و رویارویی های جاه طلبانه قومی و حزبی براند.

ادبیات زور، تفرقه، توهین و حقیر شمردن اقوام، مذاهب و جریان های سیاسی دیگر، چیزی نیست که عطش سیری ناپذیر سران حزب اسلامی برای رسیدن به قدرت را اشباع کند؛ زیرا نظام کنونی و سمت هایی که اعضای احزاب جهادی، اداره می کنند را کسی از سر لطف و شفقت و سخاوت، به آنها تحفه نداده است. این حقی است که قانون اساسی و پشتوانه نیرومند و غیر قابل انکاری به نام «مردم» به آنها اعطا کرده است.

اگر نمایندگان و فرماندهان ناکام شده حزب اسلامی آقای حکمتیار، در جستجوی راه یافتن به دالان های قدرت هستند، نخستین شرط این اقدام، پذیرش و تمکین به اصول روشن قانون اساسی و مهم تر از آن، به رسمیت شناختن حق بلامنازع مردم افغانستان برای مشارکت حد اکثری در قدرت است و این چیزی نیست که با توسل به زبان زور و تهدید و رویکردهای مبتنی بر راکت باری های کور و تهدید به جنگ های قومی و مذهبی در کشور، امکانپذیر باشد.

رهبران حزب اسلامی همچنین باید به یاد بیاورند که این لطف و گذشت مردم کابل است که آنها توانسته اند در دارالامان، در پشت حصارهای بلند سمنتی و با محافظت امریکایی ها برای خود پناهگاه داشته باشند؛ اما این امر، هرگز به معنای آن نیست که آنها با سوء استفاده از امکانی که بزرگمنشی اولیای دم هزاران قربانی بی گناه راکت باری های حزب اسلامی، فراهم شده است، مردم و رهبران آنها را همچنان تهدید کنند و با نفرت پراکنی و نفاق افکنی قومی و مذهبی، کشور را بار دیگر به سمت بحران هدایت نمایند.

آنها سرانجام باید یاد بگیرند که پناه آوردن به نظام و مردم، مستلزم اعتنا به قانون اساسی، احترام به حقوق سیاسی و مدنی مردم و به رسمیت شناختن حدود مشروع فعالیت های سیاسی است که نخستین اصل آن، ترک عادت به راکت پرانی های کور گذشته است؛ در غیر آن، ۴۰ سال دیگر نیز باید در غارها و کوه ها سپری کنند.

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور