وفاق ملی؛ آنچه می گویند و آنچه عمل می‌کنند

در شانزدهمین سالگرد ترور فرمانده احمدشاه مسعود، رهبران سیاسی خواستار وفاق ملی شده‌اند.
اشرف غنی؛ رئیس جمهوری در پیامی به این مناسبت گفت که شهدای افغانستان از هر قوم و از هر منطقه‌ای که بودند، به تمام اقوام و به تمام افغانستان تعلق داشتند.
آقای غنی افزوده که در چنین شرایطی، دامن زدن به شکاف‌ها، افزودن فاصله‌ها و تفرقه انداختن در میان مردم این مرز و بوم، با راه و روش شهدای ما سازگار نیست.
او تصریح کرده که به میان کشیدن بحث‌هایی که اجماع ملی را خدشه دار سازد و به همبستگی مردم ما آسیب برساند، دور شدن از آرمان‌هایی است که فرزندان نامور و افتخارآفرین افغانستان به خاطر آن جان های خود را قربان کردند.

عبدالرشید دوستم؛ معاون اول ریاست جمهوری نیز در پیامی خواستار اتحاد مردم افغانستان شده و گفته است که نباید در هر سر یک خیال باشد.
او گفته که ۳۵ سال در عمق سیاست افغانستان بوده و می‌داند که کی به کی‌ها وابسته و "مرا وادار نکنید چیزهایی که دیده‌ام از آنها پرده بردارم."

همان گونه که در پیام های رهبران سیاسی نیز بازتاب یافته است، وفاق و وحدت ملی افغانستان، گمشده وضعیت سیاسی جاری در کشور است.

با این حال، نکته مثبت و امیدبخش، این است که رهبران سیاسی به نمایندگی از همه طیف ها و گرایش ها، این مهم را درک کرده و دریافته اند که وحدت ملی بیش از هر زمان دیگری در سایه دولت وحدت ملی به محاق رفته و در حاشیه قرار گرفته است.

البته این بدان معنا نیست که سراسر این وضعیت، معلول سیاست های غلط سران دولت وحدت ملی است. بی تردید، گروه ها، جریان ها و افراد زیادی خارج از حکومت نیز هستند که در بدتر شدن وضعیت و آسیب دیدن اصل وفاق و وحدت ملی افغانستان، نقش داشته اند؛ از گروه های اپوزیسیونی بیرون از دایره قدرت تا احزاب و افرادی که تازه به روند صلح پیوسته و از جنگ مسلحانه علیه دولت و مردم افغانستان دست کشیده اند.

وضعیت در حال حاضر به اندازه ای شکننده و آسیب پذیر و خطرناک است که حتی زمینه را برای ظهور علنی جریان ها و حلقاتی خطرناکی فراهم کرده که برای نیل به اهداف سخیف قومی و تباری و مذهبی خود، اقدام به تطهیر تروریزم و سکوت معنادار در برابر کشتارهای مبتنی بر نفرت نژادی و تصفیه قومی می کنند.

آنها در مواردی حتی به این هم بسنده نمی کنند؛ بلکه با حملاتی آگاهانه به احزاب و شخصیت های شاخص جهاد و مقاومت مشروع مردم افغانستان و دامن زدن به نفاق ها و صف بندی های قومی و مذهبی در کشور، سعی می کنند بذر نفاق و نفرت را در میان مردم افغانستان بپراکنند و به این ترتیب، آخرین کورسوهای امید به جوانه زدن وحدت و وفاق را نیز از میان بردارند.

با این حساب، رویدادهایی مانند ۸ ثور، ۲۸ اسد و ۱۸ سنبله، فرصت هایی برای هم افزایی نیروها و به کارگیری آخرین ظرفیت ها برای نجات افغانستان از معرض نفرت و نفاق قومی، مذهبی و تنظیمی و ناکام گذاردن حلقات بدنام و نفرت انگیزی است که با استفاده از امکانات سازمان های اطلاعاتی خارجی، شبانه روز در مسیر از میان بردن وحدت و همدلی مردم افغانستان، در سطوح مختلف تلاش می کنند.

از رهبران سیاسی، در هر سطح و سمت و با هر رویکرد و عقیده ای که هستند، انتظار می رود که در شرایط بحرانی جاری، به جای پرداختن به خواسته های جاه طلبانه و مبتنی بر منافع سخیف و سطحی شخصی و قومی شان، به آینده کشوری فکر کنند که اگر همانند برخی ملت های منطقه، به دام نفاق و نفرت قومی و مذهبی بیفتد، بی تردید، حیات و بقای آن، به طور جدی، به خطر خواهد افتاد.

این مهم به ویژه در شرایطی که تروریست های خون آشام بین المللی به کمک مزدوران داخلی، تروریست های درون نظام و دهشت افکنانی که تازه از کوه به شهر آمده و به صلح پیوسته اند، مأموریت یافته اند تا با آماج قرار دادن اجتماعات، مراسم و گرد همایی های مذهبی شیعیان، وحدت و همزیستی صلح آمیز شیعیان و سنی ها را خدشه دار سازند، بیش از هر زمان دیگری اولویت و ارجحیتی حیاتی پیدا می کند.

با این وصف، وقتی به عنوان نمونه هم اشرف غنی؛ رییس جمهور و هم جنرال دوستم؛ معاون او، همزمان بر لزوم حفظ وحدت و وفاق تأکید می کنند؛ اما در عمل، معاون اول ریاست جمهوری، از سوی ریاست جمهوری به کمک جنگنده های ناتو،‌ اجازه بازگشت به کشور را پیدا نمی کند و در تبعید به سر می برد، مردم نسبت به صداقت این پیام ها، از بنیاد، تردید خواهند کرد و چه بسا صادرکنندگان پیام های وحدت بخش در رأس هرم قدرت را همزمان اشاعه دهندگان بذر نفاق و نفرت سیاسی و قومی، قلمداد خواهند کرد.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور