اسنادی که خبرگزاری جمهور به آنها دست یافته نشان می‌دهد که حکومت ماهانه پول هنگفتی را در اختیار گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی قرار می‌دهد.
بر پایه این اسناد، حکومت تنها ظرف دو ماه بیش از 27 میلیون افغانی را در اختیار حکمتیار قرار داده است.

این اسناد  نشان می دهد که نزدیک به 22 میلیون افغانی فقط مصارف دو ماهه حزب اسلامی شده که زیر نام حقوق و امتیازات (3.760.000 افغانی)، اجناس و خدمات (5.148.500 افغانی)، غذا (5000000  افغانی) و  ترمیمات و حفظ و مراقبت (8000000 افغانی) از بودجه عادی دفتر شورای امنیت ملی به حزب حکمتیار پرداخت شده است.
همچنین حکومت برای تامین امنیت حکمتیار جدا از سربازان عادی، 90 افسر را تعیین کرده که 5.5 میلیون افغانی از کود 91 ریاست جمهوری برای آنان در دو ماه پرداخت شده است.

این اسناد نشان می‌دهد که به تاریخ 28/7/ 1395 معاون اول ریاست محافظت و امنیت رجال برجسته و رییس اداره امور ریاست جمهوری، پیشنهاد ایجاد ساختار تشکیلاتی منظم برای حفاظت از آقای حکمتیار را به اشرف غنی داده‌ و او نیز با آن موافقت کرده است.

یقیناً مصارف افشا شده فقط بخش کوچکی از حاتم بخشی های حکومت وحدت ملی به گلبدین حکمتیار است و حکومت از طریق شورای امنیت ملی و کد 91 ریاست جمهوری پولهای گزاف دیگری نیز به این چهره و حزب وی می پردازند که صد البته معلوم نیست که در قبال این معامله شرم آور چه چیزی نصیب مردم افغانستان می شود!

افشای اسناد تأمین مالی فوق العاده گلبدین حکمتیار از سوی ارگ ریاست جمهوری و شورای امنیت ملی، تنها یکی از وجوه صلح غیر عادلانه، عمیقا قومی و یکجانبه حکومت افغانستان را نشان می دهد و پرده از واقعیت های تلخی برمی دارد که به نام صلح، بر مردم افغانستان تحمیل می شود.

این امتیازات استثنایی و گیج کننده در حالی به حکمتیار تعلق می گیرد که بر پایه آنچه زیر نام صلح، مطرح می شود، او به عنوان یک «شهروند عادی» افغانستان، می بایست در پیشگاه قانون، عدالت و رفاهی که مردم سراسر کشور از آن بهره مند اند، با دیگران برابر باشد و هیچ تبعیض و امتیازی میان او و سایر شهروندان وجود نداشته باشد.

حتی اگر بپذیریم که گلبدین به عنوان رهبر یک جریان سیاسی مشروع و قانونمند! حق دارد از امتیازاتی برخوردار شود، امتیازات مورد نظر، صد در صد باید مبتنی بر قانونی فراگیر و همه شمول باشد. این در حالی است که به نظر نمی رسد که به هیچیک از دیگر رهبران احزاب و تشکل های سیاسی که عملا هیچ پست و سمتی در دولت ندارند، چنین امتیازاتی تعلق بگیرد و اساسا قانونی در زمینه تأمین مالی احزاب سیاسی از سوی دولت، وجود داشته باشد که اگر هست، چرا به دیگران داده نمی شود؟

با این حساب، حکمتیار بر چه اساس و بر پایه کدام قانون مکتوب و مصوبی می تواند به صورت فوق العاده از جانب دولت، تأمین مالی و حمایت همه جانبه سیاسی و امنیتی شود؟ آیا غیر از این است که این امر، بخشی از امتیازات غیر عادلانه و ستمکارانه ای است که دولت در یک معامله قومی و ریاکارانه صلح، نسبت به تأمین آن به رهبر حزب اسلامی، تعهد داده است؟

حکمتیار دقیقا پاداش کدام خدمت عظیم و فراموش نشدنی اش را از جیب مردم افغانستان دریافت می کند؟ آیا این سهم یک تروریست تحت تعقیب بین المللی است که قدرت های بزرگ جهان، سال ها برای سر او میلیون ها دالر جایزه تعیین کرده بودند و سازمان ملل متحد، نامش را در لیست سیاه تروریست های جهانی قرار داده بود؟

دستاورد و عملکرد مثبت و امیدبخش و سازنده این ویژه خوار بالانشین، پس از پیوستن اش به روند بدنام، به شدت قومی شده و عمیقا غیر عادلانه و جفاکارانه «صلح» برای امنیت و ثبات و صلح و سیاست افغانستان چه بوده است؛ جز آنکه او با اظهار نظرهای مسموم و فتنه انگیزانه اش، یکبار دیگر، کینه های کهنه را احیا کرده، صف بندی های قومی را پررنگ ساخته، اقوام و مذاهب و جریان های سیاسی و قومی کشور را در برابر همدیگر قرار داده، منافع، امنیت و وحدت ملی افغانستان را دستخوش آسیب کرده و در معرض خطر قرار داده و قطب بندی های ویرانگر سیاسی و قومی را در عالی ترین سطوح دولت و جامعه به اوج خود رسانده است؟

هزاران تروریست منسوب و وابسته به حزب اسلامی تحت رهبری آقای حکمتیار که قرار بود بعد از امضا و عملیاتی شدن معامله صلح او با اشرف غنی، سلاح های شان را واگذار کنند و از کوه به شهر بیایند و با ترک وحشت و خشونت، به قانون و مدنیت، رو آورند اکنون کجا هستند؟ چرا فرماندهان جنایتکار حزب اسلامی، پس از بازگشت «امیر» شان از کوه به شهر، جری تر و هتاک تر و قانون شکن تر و یاغی تر شده اند و از بغلان و تخار تا ننگرهار و میدان وردک، به شیوه حاکمان و پادشاهان بلامنازع سرنوشت مردم عمل می کنند، بی آنکه هیچ قانون و قدرتی بر زورگویی های شان، لگام بزند و آنها را به تمکین و کرنش در برابر عدالت و امنیت و نظم وادارد؟

با این وصف، چه تضمینی وجود دارد که پول های هنگفت شورای امنیت ملی برای «امیر» حزب اسلامی، همچنان صرف تأمین و تغذیه ملیشه های مسلح و تروریست های یاغی و آشتی ناپذیر آن در جای جای افغانستان نشود؟
از سوی دیگر، شورای امنیت ملی و ارگ ریاست جمهوری، اگر پول های راکد و دست نخورده زیادی دارند، چرا به سربازان گرسنه پولیس در غور، حتی هزینه نان خشک را هم نمی دهند؟

چرا پایگاه های ارتش در قندهار و هلمند و غزنی و... قدرت دفاع از خود در برابر حمله های مرگبار و شبیخون های مهیب تروریست ها را ندارند؟
چرا به بیوه گان شهدای امنیتی، در برابر دریافت پول ناچیز ماهانه شان، تجاوز می شود؟

اینجا افغانستان است و حکمتیار نیز در کابل، زندگی می کند؛ بنابراین، چه توجیهی وجود دارد که در سرزمینی که بیش از نیمی از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می کنند، او برتر از همه مردم افغانستان، از امکانات فوق العاده و رویایی برخوردار باشد و در اوج رفاه و آسایش و امنیت زندگی کند؟

آیا این همان سهمی است که هر آدمکش جنایتکار خونریز به دلیل ده ها سال مزدوری برای بیگانگان و سازمان های جاسوسی خارجی، از سفره خالی مردم فقیر و فلاکت زده افغانستان، دریافت کند؟