یک رهبر پرنفوذ جهادی هشدار داده که اگر انتخابات پارلمانی آینده برگزار نشود یا با "تقلب" برگزار شود، کشور به سوی "بیراهه و بحرانی خطرناک" پیش خواهد رفت.
عبدرب‌الرسول سیاف گفت که اگرچه به صورت رسمی اعلام شده که انتخابات برگزار می‌شود؛ ولی "وضع نشان می‌دهد که آمادگی برای انتخابات گرفته نشده. متاسفانه ترتیبات و مقدماتی که لازم است، گرفته نشده."
او هشدار داد که اگر انتخابات برگزار نشود، کشور با "کشمکشی بسیار خطرناک" رو به رو خواهد شد. او افزود که انتخابات چه برگزار نشود و چه با "تقلب مانند انتخابات گذشته" برگزار شود، کشور به سوی "بیراهه و بحرانی نو" خواهد رفت و نتایج آن "بسیار خطرناک" خواهد بود.
این رهبر جهادی تاکید کرد که انتخابات پارلمانی آینده باید به صورت شفاف و بی‌طرفانه برگزار شود و مکانیسم نظارت بر انتخابات هم باید جانبدارانه نباشد.
کمیسیون مستقل انتخابات افغانستان پیش از این تاریخ ۱۶ سرطان ۱۳۹۷ را به عنوان روز برگزاری انتخابات پارلمانی و شوراهای ولسوالی‌ها اعلام کرده است.
هشدارهای آقای سیاف، ریشه در واقعیت های تلخ و تأسف آور جاری دارد؛ واقعیت هایی که حاکی از وجود اراده ای مصمم برای برگزار نشدن با بد برگزار شدن انتخابات آینده پارلمانی است.
یک تیم فاسد و تمامیت خواه که بر عالی ترین مدارج قدرت سیاسی در کشور، مسلط شده، برای تحقق ایده های خرابکارانه و ضد ملی خود، نیازمند وجود پارلمانی ضعیف، وابسته، بی برنامه، فاسد، غیر مردمی و انتصابی است که مشروعیت خود را از فرمان های مافوق قانون اشرف غنی بگیرد نه از رأی پاک و شفاف و مستقیم مردم.
درست همان چیزی که اکنون وجود دارد.
بودن یا نبودن چنین پارلمانی، هیچ اثر مستقیم یا وضعی روی تصمیم ها و عملکردهای تیم کوچک مسلط بر کانون مرکزی قدرت نخواهد داشت. همین امر هم موجب شد که رهبران حکومت، سال ها بدون یک کابینه رسمی، به کار خود ادامه دهند و بیش از نیمی از وزارتخانه ها به ویژه دستگاه های راهبردی و کلیدی را به وسیله «سرپرست» های مطیع و منسوب خود شان اداره کنند؛ بدون آنکه مجبور باشند در قبال یک پارلمان قوی، پرسشگر، نظارت کننده و متعهد به قانون، احساس مسؤولیت و پاسخگویی نمایند.
اکنون همین ایده فراگیر و مسلط بر عمیق ترین سازوکارهای قدرت، باعث شده تا حکومت، علیرغم برخورداری از فرصت های فراوان برای زمینه سازی و مقدمه چینی به منظور برگزاری یک انتخابات شفاف، قانونمند، دموکراتیک و عاری از هر گونه جعل و تقلب و تزویر و خیانت در آرای مردم، هیچ تمهید و تدبیری در نظر نگیرد.
با این حساب، آقای سیاف، کاملا درست می گوید. در سطح کلان، هیچ میل و اراده و برنامه ای برای برگزاری انتخابات، وجود ندارد. با وجود تعیین یک تاریخ مشخص برای انتخابات آینده، ممکن است باز هم این مهم به بهانه هایی چون نبود پشتوانه مالی یا زمینه های سیاسی و امنیتی، انجام نشود و پارلمان علیل و فاسد و فاقد برنامه و استراتژي کنونی به کار خود ادامه دهد.
موضوع مأیوس کننده این است که این تنها کانون مرکزی قدرت نیست که چنین اراده و تصمیمی دارد؛ بلکه بسیاری از اعضای پارلمان کنونی نیز از این تصمیم حکومت، حمایت و با آن همراهی می کنند؛ زیرا در این صورت، آنها بدون آنکه مجبور باشند در یک مبارزه آزاد و نفسگیر انتخاباتی، اعتبار و حیثیت شان را در معرض انتخاب توده مردم قرار دهند و از این مسیر بار دیگر کرسی های پارلمانی را اشغال کنند، بی هیچ درد سری، از امتیازات بزرگ و بادآورده پارلمانی برخوردار می شوند.
مجموعه این عوامل، سبب شده که هیچ قدرت بازدارنده و عامل فشار نیرومندی، مانع از قانون گریزی آشکار سران حکومت در امتناع عمدی شان از برگزاری انتخابات پارلمانی نشود.
در این میان، تنها امید باقی مانده، نیروهای سیاسی بیرون از حکومت و جریان های فعال سیاسی و رهبران کنشگر و اثرگذار جهادی است.
آنها نباید اجازه دهند که با سقوط آسان و آشکار قدرت و حکومت به کام یک حلقه کوچک تمامیت خواه و انحصارطلب، میراث و ماحصل سال ها رنج و مشقت مبارزه و مجاهدت شان، مصادره شده و به پای کام جویی های دیکتاتورمآبانه یک حکومت فاسد و فاقد مشروعیت سیاسی و مقبولیت ملی، بی رحمانه قربانی شود.
اگر انتخابات برگزار نشود یا با تقلب و دستبرد به امانت مردم برپا شود، نیروهای سیاسی خارج از حکومت، باید برای نجات قانون اساسی، صیانت از اصل نظام و جلوگیری از سقوط حکومت به کام دیکتاتوری و استبداد و خودکامه‌گی، مسؤولانه وارد عمل شوند.
هیچ تردیدی وجود ندارد که بحران، تنها جایگزین انتخابات یا انتخاباتی مشحون از تقلب و تزویر است؛ اما در صورت بروز هرگونه بحران ناشی از عدم برگزاری انتخابات یا برگزاری انتخاباتی متقلبانه و جعلی، مسؤولیت کامل و مستقیم آن، بر عهده رهبران نابکار حکومت خواهد بود.
عبدرب‌الرسول سیاف گفت که اگرچه به صورت رسمی اعلام شده که انتخابات برگزار می‌شود؛ ولی "وضع نشان می‌دهد که آمادگی برای انتخابات گرفته نشده. متاسفانه ترتیبات و مقدماتی که لازم است، گرفته نشده."
او هشدار داد که اگر انتخابات برگزار نشود، کشور با "کشمکشی بسیار خطرناک" رو به رو خواهد شد. او افزود که انتخابات چه برگزار نشود و چه با "تقلب مانند انتخابات گذشته" برگزار شود، کشور به سوی "بیراهه و بحرانی نو" خواهد رفت و نتایج آن "بسیار خطرناک" خواهد بود.
این رهبر جهادی تاکید کرد که انتخابات پارلمانی آینده باید به صورت شفاف و بی‌طرفانه برگزار شود و مکانیسم نظارت بر انتخابات هم باید جانبدارانه نباشد.
کمیسیون مستقل انتخابات افغانستان پیش از این تاریخ ۱۶ سرطان ۱۳۹۷ را به عنوان روز برگزاری انتخابات پارلمانی و شوراهای ولسوالی‌ها اعلام کرده است.
هشدارهای آقای سیاف، ریشه در واقعیت های تلخ و تأسف آور جاری دارد؛ واقعیت هایی که حاکی از وجود اراده ای مصمم برای برگزار نشدن با بد برگزار شدن انتخابات آینده پارلمانی است.
یک تیم فاسد و تمامیت خواه که بر عالی ترین مدارج قدرت سیاسی در کشور، مسلط شده، برای تحقق ایده های خرابکارانه و ضد ملی خود، نیازمند وجود پارلمانی ضعیف، وابسته، بی برنامه، فاسد، غیر مردمی و انتصابی است که مشروعیت خود را از فرمان های مافوق قانون اشرف غنی بگیرد نه از رأی پاک و شفاف و مستقیم مردم.
درست همان چیزی که اکنون وجود دارد.
بودن یا نبودن چنین پارلمانی، هیچ اثر مستقیم یا وضعی روی تصمیم ها و عملکردهای تیم کوچک مسلط بر کانون مرکزی قدرت نخواهد داشت. همین امر هم موجب شد که رهبران حکومت، سال ها بدون یک کابینه رسمی، به کار خود ادامه دهند و بیش از نیمی از وزارتخانه ها به ویژه دستگاه های راهبردی و کلیدی را به وسیله «سرپرست» های مطیع و منسوب خود شان اداره کنند؛ بدون آنکه مجبور باشند در قبال یک پارلمان قوی، پرسشگر، نظارت کننده و متعهد به قانون، احساس مسؤولیت و پاسخگویی نمایند.
اکنون همین ایده فراگیر و مسلط بر عمیق ترین سازوکارهای قدرت، باعث شده تا حکومت، علیرغم برخورداری از فرصت های فراوان برای زمینه سازی و مقدمه چینی به منظور برگزاری یک انتخابات شفاف، قانونمند، دموکراتیک و عاری از هر گونه جعل و تقلب و تزویر و خیانت در آرای مردم، هیچ تمهید و تدبیری در نظر نگیرد.
با این حساب، آقای سیاف، کاملا درست می گوید. در سطح کلان، هیچ میل و اراده و برنامه ای برای برگزاری انتخابات، وجود ندارد. با وجود تعیین یک تاریخ مشخص برای انتخابات آینده، ممکن است باز هم این مهم به بهانه هایی چون نبود پشتوانه مالی یا زمینه های سیاسی و امنیتی، انجام نشود و پارلمان علیل و فاسد و فاقد برنامه و استراتژي کنونی به کار خود ادامه دهد.
موضوع مأیوس کننده این است که این تنها کانون مرکزی قدرت نیست که چنین اراده و تصمیمی دارد؛ بلکه بسیاری از اعضای پارلمان کنونی نیز از این تصمیم حکومت، حمایت و با آن همراهی می کنند؛ زیرا در این صورت، آنها بدون آنکه مجبور باشند در یک مبارزه آزاد و نفسگیر انتخاباتی، اعتبار و حیثیت شان را در معرض انتخاب توده مردم قرار دهند و از این مسیر بار دیگر کرسی های پارلمانی را اشغال کنند، بی هیچ درد سری، از امتیازات بزرگ و بادآورده پارلمانی برخوردار می شوند.
مجموعه این عوامل، سبب شده که هیچ قدرت بازدارنده و عامل فشار نیرومندی، مانع از قانون گریزی آشکار سران حکومت در امتناع عمدی شان از برگزاری انتخابات پارلمانی نشود.
در این میان، تنها امید باقی مانده، نیروهای سیاسی بیرون از حکومت و جریان های فعال سیاسی و رهبران کنشگر و اثرگذار جهادی است.
آنها نباید اجازه دهند که با سقوط آسان و آشکار قدرت و حکومت به کام یک حلقه کوچک تمامیت خواه و انحصارطلب، میراث و ماحصل سال ها رنج و مشقت مبارزه و مجاهدت شان، مصادره شده و به پای کام جویی های دیکتاتورمآبانه یک حکومت فاسد و فاقد مشروعیت سیاسی و مقبولیت ملی، بی رحمانه قربانی شود.
اگر انتخابات برگزار نشود یا با تقلب و دستبرد به امانت مردم برپا شود، نیروهای سیاسی خارج از حکومت، باید برای نجات قانون اساسی، صیانت از اصل نظام و جلوگیری از سقوط حکومت به کام دیکتاتوری و استبداد و خودکامه‌گی، مسؤولانه وارد عمل شوند.
هیچ تردیدی وجود ندارد که بحران، تنها جایگزین انتخابات یا انتخاباتی مشحون از تقلب و تزویر است؛ اما در صورت بروز هرگونه بحران ناشی از عدم برگزاری انتخابات یا برگزاری انتخاباتی متقلبانه و جعلی، مسؤولیت کامل و مستقیم آن، بر عهده رهبران نابکار حکومت خواهد بود.
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور