آقای قانونی گفت، پاکستان چه پیش از تدویر کنفرانس بن، چه در جریان این کنفرانس و چه پس از آن تمام سعی خود را به خرج داد تا از ورود جبهه متحد در کابل جلوگیری کند، اما از خود گذری‌های اعضای این جبهه باعث شد که کشور پاکستان که هر لحظه به دنبال شعله ور ساختن یک جنگ دیگر بود به این اهداف شوم خود دست نیابد.

محمد یونس قانونی، معاون پیشین ریاست جمهوری و رییس هیات اعزامی جبهه مقاومت ( جبهه متحد) به کنفرانس بن، در نشستی به ناگفته‌های کنفرانس بن پرداخت.

به گزارش خبرگزاری جمهور؛ آقای قانونی، امروز پنجشنبه (30 حمل) در نشستی موسوم به "ناگفته‌های کنفرانس بن" در کابل، کنفرانس بن را دستاورد تاریخی مجاهدین و مقاومت‌گران افغانستان خوانده و به بازگویی ناگفته‌های این کنفرانس اشاره کرد.

وی در این نشست، رخدادهای قبل و بعد کنفرانس بین المللی بن 2001 را که پس از بر اندازی طالبان به هدف تصمیم گیری در قبال آینده افغانستان در دسامبر 2001 در پابتخت آلمان تدویر یافت را به تحلیل گرفت.

آقای قانونی این کنفرانس را یک رخداد بزرگ تاریخی  دانست که به تعقیب آن صفحه جدیدی فراروی مردم باز شده و تغییرات بنیادین در حیطه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی مردم افغانستان رونما گردید.

به گفته آقای قانونی در پیوند به کنفرانس بین المللی بن و رخدادهای قبل و بعد این کنفرانس کم‌تر اطلاع رسانی شده و این مساله زمینه ساز بروز برخی تفسیرها و تعابیر نادرست و غیر واقع بینانه نسبت به  این رخداد تاریخی شده است.

حادثه یازده سپتامبر

یونس قانونی با اشاره با رخداد تروریستی یازدهم سپتامبر که زمینه ساز حمله امریکا به افغانستان شد، بیان داشت که دولت امریکا پس از این رخداد با تدوین یک استراتیژی با محورهای(بر اندازی طالبان، دولت سازی در افغانستان و تطبیق این روند از مجرای سازمان ملل متحد) به افغانستان حمله کرد.

وی  گفت که با تدوین این استراتیژی که داکتر اشرف غنی رییس جمهور فعلی افغانستان یکی از سازندگان آن بود، امریکا موافقت تمام کشورها به شمول همسایگان شش‌گانه افغانستان را به دست آورده و برای براندازی رژیم طالبان وارد عمل شد.

آقای قانونی با اشاره به دیدگاه امریکا نسبت با نظام مابعد بر اندازی بیان داشت که امریکا به دلیل پیشبرد فعالتش در افغانستان از دو مجرای متفاوتِ سازمان استخبارات مرکزی این کشور(CIA) که در تاشکند تاجیکستان و اسلام آباد پاکستان مقیم بودند، نسبت به آینده افغانستان دیدگاه واحدی نداشت.

قانونی در این پیوند گفت: به رغم آنکه دفتر مبارزه با تروریزیم CIA  جبهه متحد را به عنوان بدیل طالبان در مابعد بر اندازی می‌دانست اما دفتر ساحوی CIA در اسلام آباد که در همکاری با پاکستان بیشترین نقش را در براندازی طالبان از جانب ایالات متحده بازی می‌کرد، جبهه متحد را بدیل طالبان ندانسته و تلاش می‌کرد گروهی را از جنوب افغانستان به این منظور شکل دهد.

وی با اشاره به موضع پاکستان در این ارتباط ، بیان داشت که این کشور نیز که ابتدا در بر اندازی طالبان نیز موافقت نداشت و با شرط عدم استقرار نیروهای جبهه متحد در کابل در تصمیم براندازی طالبان با امریکا موافقت کرد بود، جبهه متحد را دشمن اصلی خود دانسته و تمام تلاش‌های خود را به خرج می‌داد که از قدرت گرفتن این جبهه در کنفرانس بن جلوگیری کند.

آقای قانونی موافقت در رویکار آمدن آقای کرزی به عنوان رییس دولت موقت و انتقالی را تصمیمی خواند که قبل از کنفرانس بن روی آن اجماع بین المللی وجود داشت و جبهه متحد نیز به دلیل سوابق آقای کرزی پس از صحبتی که بین نماینده امریکا و جبهه متحد در تاشکند صورت گرفت به این اجماع وارد شد.

وی حامد کرزی را چهره ای تعریف کرد که جنرال احسان الحق رییس وقت آی اس آی پاکستان به رغم اطلاع از آنکه آقای کرزی مورد حمایت امریکا است، وی را به منظور جلوگیری از قدرت گیری دوباره جبهه متحد به عنوان بدیل طالبان به جانب امریکا پیشنهاد کرده بود.

قانونی  برنامه قدرت گرفتن آقای کرزی و چگونگی رقم خوردن آینده سیاسی افغانستان را مساله‌ای دانست که قبل از تدویر کنفرانس بن، بین جناح های مختلف به استثنای طالبان در محورهای تشکیل دولت فراگیر ملی، تغییر رهبری حکومت و تدویر کنفرانس بین المللی روی آنها تصمیم گرفته شده بود.

کنفرانس بن:

آقای قانونی؛ شرکت کنندگان کنفراس بن را چهار گروه متفاوت از جناح‌های  داخل و خارج افغانستان شاملِ جبهه متحد با شرکت 22 تن به ریاست یونس قانونی، هیات روم با اشتراک شانزده تن به ریاست عبدالستار سیرت، مجلس پشاور به ریاست حامد گیلانی و مجلس قبرس به ریاست همایون جریر عنوان کرد.

آقای قانونی گفت که هرکدام این گروه‌ها دیدگاه‌های متفاوتی داشتند، در رای گیری که هیات روم میان خود داشتند، آقای سیرت به عنوان رییس دولت آینده بین این هیات تعیین شد، اما این تصمیم با تمام برنامه‌های امریکا در تضاد واقع شده ونمایندگان ایالات متحده در پی آن شد که سیرت را پس از موجه کردن با جبهه متحد کنار بگذارد.

وی تصریح کرد که وقتی تصمیم روی انتخاب عبدالستار سیرت به حیث رییس آینده دولت به جبهه متحد موکول شد، این جبهه با ریاست آقای سیرت مخالفتی نشان نداد، اما نه جامعه بین المللی و نه محمد ظاهر شاه پادشاه پیشین  افغانستان که عبدالستار سیرت از وی نمایندگی می‌کرد به ریاست وی موافقت نداشتند.

به گفته آقای قانونی به همین دلیل امریکا از مجراهای مختلف آقای سیرت را متقاعد ساخت  که از دعوی ریاست دولت آینده افغانستان  دست کشیده و با ریاست حامد کرزی موافقت کند.

وی تصمیم روی تشکیل دولت مابعد بر اندازی طالبان را مبحثی دانست که روی آن میان جبهه متحد و جامعه بین المللی اختلاف نظر وجود داشت، طوری که امریکا و متحدینش خواهان تشکیل حکومت در بیرون بودند، اما رهبری جبهه متحد با این تصمیم مخالف بوده و خواهان تشکیل دولت در داخل افغانستان بود.

آقای قانونی اظهار داشت که پس از بحث‌های طولانی که در این خصوص صورت گرفت سرانجام روی تشکیل کلیت دولت موافقت صورت گرفت اما در معرفی اعضای کابینه دوباره اختلافات اوج گرفت، تاجایی که تا چهار روز به طول انجامید و نزدیک به بن بست مواجه می‌شد.

وی در این باره بیان داشت که جامعه بین المللی خواهان معرفی اعضای کابینه از مجرای این کنفرانس بود اما رهبری جبهه متحد بر تعیین این اعضا در داخل تاکید داشت، اما پس از بحث‌های طولانی  و بی‌نتیجه، سرانجام امریکایی‌ها مستقیما با استاد برهان الدین ربانی رییس جمهور وقت افغانستان در تماس شده و وی را متقاعد ساخت که با معرفی اعضای کابینه دراین کنفرانس موافقت کند.

به گفته وی، پاکستان چه پیش از تدویر کنفرانس بن، چه در جریان این کنفرانس و چه پس از آن تمام سعی خود را به خرج داد تا از ورود جبهه متحد در کابل جلوگیری کند، اما از خود گذری‌های اعضای این جبهه باعث شد که کشور پاکستان که هر لحظه به دنبال شعله ور ساختن یک جنگ دیگر بود به این اهداف شوم خود دست نیابد.

این چهره جهادی هرچند که  جبهه متحد را با اخذ 70 درصد از قدرت سیاسی افغانستان در کنفرانس بن برنده اصلی این کنفرانس عنوان کرد، اما به گفته وی روی کار آمدن دو جناح متعارض که یکی طرف مجاهدین و جبهه متحد را سازنده افغانستان نوین می‌دانستند و دیگری برنقش ایالات متحده امریکا در این امر تاکید داشتند، زمینه ساز اختلافات سیاسی و حذف اعضای جبهه متحد را فراهم ساخت.

آقای قانونی عدم تحمل احزاب جهادی از سوی یکدیگر که پس از ظهور طالبان در کنار هم آمده بودند را عمده‌ترین عامل بروز جنگ‌ها و ویرانی، قدرت گیری دوباره گروه طالبان و حوادث پس از آن دانست.

وی در ادامه به تدویر لویه جرگه و تصویب قانون اساسی اشاره کرده، تصویب ساختار متمرکز قدرت در این لویه جرگه را یکی از اشتباهات بزرگی دانست که شرکت کنندگان این لویه جرگه به دلیل برخورد اخلاقی با مسائل سیاسی به آن سردچار شدند.

عبدالجلیل سروش- خبرگزاری جمهور