از میلاد پیامبر اسلام و امام جعفر صادق در کابل تجلیل شد

مراسم گرامی­داشت میلاد پیامبر گرامی اسلام و حضرت امام جعفرصادق^(ع) در شهر کابل برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری جمهور، این مراسم روز جمعه 30 میزان  با حضور نخبگان از سوی مجمع فرهنگی بقیۀالله^(عج) تحت عنوان «سیره شناسی پیامبرگرامی اسلام^(ص) » در غرب کابل برگزار شد.

در این نشست رئیس کمیسیون فرهنگی شورای اخوت اسلامی در پیوند با نامگذاری هفته وحدت و اخوت گفت: 12 ربیع الاول به روایت منابع اهل سنت و 17 ربیع الاول به روایت منابع اهل تشیع روز میلاد سرور کائنات پیامبرگرامی اسلام^(ص) می­باشد. که به عنوان هفته وحدت در اکثر نقاط جهان و در افغانستان به نام هفته اخوت از آن تجلیل به عمل می­آید.

همچنین اولین بار در افغانستان 25 شوال 1430 هجری قمري، برابر 22 میزان 1388 خورشیدی با برگزاری سیمینار بین المللی سه روزه و پس از آن سمینار و همایش­های، منطقه­­ای و کشوری با همکاری اکادمی علوم افغانستان و نهادهای همسو همه سال با عنوان: «امام صادق^(ع) حلقه وصل مذاهب اسلامی» در افغانستان برگزار می­گردد.

رئیس مجمع فرهنگی بقیۀالله^(عج) در ضرورت اینگونه نشست­ها گفت: چه خوب است، در شرایطی که ما گرفتار بحران­های متعدد درکشورهای اسلامی، مخصوصاً در کشورخودمان افغانستان هستیم با تجلیل از این گونه مناسبتهای دینی و مذهبی برای همپذیری و نزدیک شدن با پیامبر عزیز اسلام^(ص) تجدید پیمان و بیعت نماییم.

باید به این پرسش پاسخ درست بدهیم، در عصری که ما قرار داریم، چه سنخیتی با پیامبر رحمت و مهربانی داریم؟!
علاوه بر اینکه آن حضرت رحمت اللعالمین هست و در آیه 107 سوره انبیاء آمده: «و ما أَرسلناك إلّا رحمَةً للعالمين».

معاون شورای عالی علمای امامیه افغانستان با طرح این سئوال که در عصر حاضر رفتار و کردار ما به نام پیروان پیامبراسلام چه سنخیتی با آن حضرت دارد اظهار داشت: یکی از ویژگی‌های برجسته­ خاتم‌الانبیا^(ص) اهل مدارا بودن اوست؛ آن حضرت حتی با مخالفین و دشمنانش مدارا نمود و در معاهده با مسیحیان نجران متعهد می‌شود که معابد آن‌ها در امان باشد و مسیحیان نجران نباید تبعید شوند و باید در پیروی از آیین خودشان آزاد باشند و کسی حق ندارد آن‌ها را جبراً به اسلام دعوت نماید. پیامبرگرامی اسلام^(ص) آیین یهود را برای یهودیان به رسمیت می‌شناسد و از آن‌ها می‌خواهد که طبق آیین خودشان عمل نمایند، آن حضرت به معابد و اماکن مقدس دشمنانش احترام قائل بود؛ اما چرا ما در عصر حاضر که ادعای مسلمانی هم داریم به قانون اساسی دوران مستبد سلطنتی مراجعه می­کنیم که حتی پیروان مذهب جعفری که اهل قبله و پیامبر واحد و در دیگر ضروریات دین مبین اسلام مشترکاتی با هم دارند، آن را در ردیف یهود و مجوس قرار داده می­شود و می­خواهند بخشی از مردم این کشور را به گذشته­ سیاه و تعصب برگردانند؟ هرنظام اسلامی که می­خواهد پایدار باشد و تجربه­ی تلخ گذشته تکرار نشود، باید به سیره­ی پیامبراسلام عمل نمایند و آنحضرت را الگو قرار دهند.

در کشوری که 9%99 در صد مسلمان، چرا عده­ای می­خواهند سی در صد و یا هشت میلیون جمعیت شیعه را نادیده بگیرند؟ متأسفانه در این مورد تنها تعصب مذهبی نیست بلکه لائیک­های جامعه خود تشیع نیز با قداست شکنی، افراد عادی را در تقابل با پیامبراسلام قرار می­دهند و آن را تبدیل به محل نزاع قومی و حزبی توجیه می­کنند، مگر تغییر نام خاتم الانبیا^(ص) به نام شخص عادی چه سنخیتی با پیروی از پیامبراسلام دارد؟

رئیس سازمان جهاد فرهنگی اضافه نمود: سی درصد شهروندان این کشور و از پیروان اهل­بیت(ع) در دفاع از ارزش­ها دینی و ملی در زمان­های متعدد حضور برجسته داشته و هیچ نظامِ نمی­توانند سی در صد جمیعت این کشور را نادیده بگیرند و اما نادیده گرفتن دوستداران اهل­بیت^(ع) جفای دیگری به سی درصد از شهروندان این کشوراست، با آنکه مردم تشیع در جهاد علیه اشغالگران متجاوزین انگلیسی در چند مرحله و اتحاد جماهیر شوروی سابق و مخالفت شان با پایگاه نظامی امریکا در افغانستان سهم برجسته داشتند و قربانیان زیادی را در این راه متقبل شدند، ولی هیچ نظام و حکومتی نمی­توانند سی در صد جمعیت این کشور را نادیده بگیرند و از سوی دیگر هیچ نهاد علمای درباری حکومت گذشته و جریان­های سیاسی استفاده جو و یا آنانکه در چتر و به نفع امارت اسلامی بنام علمای دینی فعالیت دارند حق ندارند از خطوط سرخ تشیع عبور و آدرس تشیع را به نفع بیگانه ها و جریان­های سیاسی مورد بهره برداری قرار دهند.
 
افغانستان پس از 43 سال جنگ، ویرانی و کشتار به ثبات، همدلی و همبستگی مسلمانان نیاز مند است و مردم افغانستان همگی از جنگ و درگیری خسته شده­اند و دیگر توان تداوم جنگ و ادامه بحران و بی‌ثباتی را ندارند و باید زمینه همزیستی مسالمت آمیز برای همه در افغانستان فراهم شود و سیره­ی پیامبراسلام سرمشق عملی برای امت اسلامی باشد و به همین دلیل در آیه 21 سوره احزاب آمده: «لقد کان لکم فی رسول اللّه أُسوةٌ حسنةٌ» یعنی بهترین الگو، براى شما در تمام زندگى، شخص پیامبر^(ص) است.
 
امروز در میان کشورهای اسلامی وضعیت افغانستان از همه اسفناک تر است و موج ترور و خشونت امید به زندگی، وحدت، همبستگی و همزیستی مسالمت آمیز و آرام در کنار هم را به چالش کشیده و با خطر مواجه کرده از این رو بر همه مسلمانان، مخصوصاً جوانان با ایمان و پرجوش، فرض است که سیره­ی پیامبر اسلام^(ص) را مو به مو بخوانند، و به خاطر بسپارند، و او را در همه چیز، قدوه و اسوه خود سازند، که مهمترین وسیله سعادت، و کلید فتح و پیروزى همین است و اگر پیامبر در زندگى ما، اسوه باشد، در ایمان، زهد، تقوا، توکل، اخلاص، شجاعت، نظم، نظافت، دشمن شناسی، استقامت، شکیبایی، هوشیارى، درایت، و توجه به خدا، تسلط پیامبراسلام^(ص) بر حوادث، سختی­ها و مشکلات، هر کدام مى­تواند الگو و سرمشقى براى همه مسلمانان باشد و به کلى برنامه­هاى زندگى­ما دگرگون خواهد شد، و نور و روشنایى، سراسر زندگى ما را فرا خواهد گرفت.
 
یکی دیگر از سخنرانان این نشست، حجت­الاسلام دکتر سیدحسین واعظ زاده محقق و استاد دانشگاه بود، ایشان طی سخنانی به تبیین عقلی اهمیت و جایگاه نبوت و وحی پرداخته و به گونه فشرده به پاسخ این پرسش که«با وجود عقل چی نیازی به وحی است؟» پرداخت.

معاون سازمان جهاد فرهنگی با اشاره به سرشت و مفهوم وحی- که خود نوعی دانش و آگاهی برتر و لدنی است  گفت: عقل و وحی هردو در سلسله مدارج دانش قرار میگیرند. طبق گفته ایشان؛ مراتب دانش بشر به لحاظ میزان خطاپذیری و کشف از حقیقت اشیاء، دارای شش مرتبه است که عبارتند از:
1. علوم طبیعی 2. علوم عقلی 3. عرفان و اشراق 4. قرب فرائض 5. قرب نوافل 6. وحی
 
این محقق و پژوهشگر حوزه و دانشگاه اضافه نمود:  مطابق این رده بندی ارزشی، همانطوری که بشر با دارا بودن علوم طبیعی، از علوم عقلی و سایر مدارج عالیه علم و دانش بی نیاز نمی شود، به طریق اولی، با وجود عقل و دانش عقلی، از وحی – که همانا بلندترین درجه دانش است_ نمی تواند بی نیاز باشد. و بدین سان شبهه کسانی که میگویند: با بودن عقل و این که  عقل بشر دایماً در حال رشد و ترقی است پس چه نیازی به وحی و نبوت و حتی امامت است؛ به خوبی مرفوع می گردد.
وی همچنین در بخش دیگری از سخنان اش به اهمیت و جایگاه سیره­ی عملی پیامبر گرامی اسلام^(ص) پرداخت و افزود: قابل اعتماد ترین روش زندگی برای یک مسلمان، همانا سیره و رفتار عملی پیامبراسلام می باشد، حاکمان در کشورهای مسلمان متأسفانه از سیره و رفتار آن بزرگوار در حال دور شدن هستند.
 
خبرگزاری جمهور- کابل