ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان در واکنش به نشست اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد افغانستان، این نشست را ناکام خوانده و گفته: «نشست شورای امنیت نتیجه‌ای در پی نداشت.»
این در حالی است که شورای امنیت سازمان ملل متحد ناوقت روز دوشنبه نشستی را پشت درهای بسته درباره اوضاع افغانستان برگزار کرد.
آقای مجاهد گفته: «به نظر ما در اصل نشست شورای امنیت چندان نتیجه نداشت. در آن‌جا توافق نظر بالای موضوعات افغانستان وجود نداشت و دوم زمانی نشست بی‌نتیجه می‌شود، اعضا شاید شتافته باشند بخاطر موضوعات را خرد و بزرگ کنند که به نحوی وانمود شود که این نتیجه نشست است.»
در همین حال، استفان دوجاریک؛ سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد گفته است: «از دبیرکل خواسته شده که نماینده را تعیین کند، این روند ادامه دارد، سال‌ها تجربه من در این‌جا به من آموخت که درباره جدول زمانی صحبت نکنم؛ اما می‌دانم که این موضوع بسیار جدی و سریع گرفته شده است و به محض اینکه کسی انتخاب شد، آن را اعلام می‌کنیم.»
موضع گیری ذبیح الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان، آشکارا تمسخرآمیز است و نشان می دهد که او از اینکه نشست های پی در پی سازمان ملل درباره افغانستان به هیچ نتیجه مشخصی نمی رسد، خرسند است و آن را نشانه قدرت لابی گری طالبان در زمینه درهم شکستن هیمنه و سیطره سازمان ملل می داند.
این موضع در حالی ابراز می شود که پیشتر، دومین نشست نمایندگان ویژه کشورها به میزبانی سازمان ملل در دوحه نیز بدون دستیابی به نتیجه ای مشخص پایان یافته بود و طالبان که علیرغم تلاش ها و رایزنی های فشرده و فراوان، سرانجام تصمیم گرفتند تا در آن شرکت نکنند، این نشست را بی دستاورد و فاقد نتیجه ارزیابی کردند.
به این ترتیب، سازمان ملل، وضعیت رقت انگیز و تحقیرآمیزی پیدا کرده است؛ زیرا ابرقدرت های مسلط بر آن، دیگر معتقد و متعهد به رعایت قواعد بین المللی نیستند، قطب بندی میان قدرت های بزرگ پررنگ تر شده و شکاف ها، فاصله ها و تضاد منافع و اولویت های استراتژیک به شدت تعمیق و تشدید گردیده است.
درباره طالبان هم روسیه و چین به عنوان اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل، اجازه نمی دهند برنامه های امریکا و شرکای غربی آن به سرانجام برسد و مصوبات مورد نظر واشنگتن به اجرا دربیاید.
این همان چیزی بود که هم در دومین نشست دوحه برای افغانستان مشهود بود و هم مانع دستیابی به تصمیم و نتیجه ای مشخص در نشست اخیر شورای امنیت سازمان ملل شد که در پشت درهای بسته برگزار گردیده بود.
به این ترتیب، طالبان که خود باید به دلیل عدم شناسایی رسمی از سوی سازمان ملل و کشورهای جهان، در انزوا قرار داشته باشند و مشروعیت و اعتبارشان زیر سؤال قرار گیرد، به جای آنکه از سازمان ملل، مطالبه مشروعیت کنند، اعتبار خود این سازمان را به چالش می کشند و قدرت تصمیم گیری و نقش آفرینی آن را به تمسخر می گیرند.
این وضعیت، یادآور موضع مضحک ملا عمر؛ بنیانگذار و رهبر پیشین طالبان در دوره اول حاکمیت این رژيم است که در پاسخ به موضع سازمان ملل مبنی بر اینکه رژيم طالبان را به رسمیت نمی شناسد، گفته بود که اگر سازمان ملل ما را به رسمیت نمی شناسد، ما هم سازمان ملل را به رسمیت نمی شناسیم!
با این وجود، اکنون یک تفاوت ظریف و معنی دار به وجود آمده و آن اینکه این بار، موضع مضحک یک ملای افراطی نیست که می خواهد از سازمان ملل اعتبارزدایی کند و مشروعیت و رسمیت آن را زیر سؤال ببرد؛ بلکه این عملکرد ضعیف، نقش ناکارآمد و بازی بی نتیجه خود سازمان ملل است که حتی به نامشروع ترین رژيم سیاسی جهان یعنی حکومت طالبان هم اجازه داده تا از این سازمان، مشروعیت زدایی کرده و نقش و جایگاه آن در مناسبات بین المللی را به شکل تحقیرآمیزی، مورد تمسخر قرار دهد.
بنابراین، سازمان ملل نه تنها نیازمند اتخاذ تصمیم های سختگیرانه تر برای منزوی کردن رژيم طالبان و بالا بردن هزینه تعامل یکجانبه و زد و بندهای منفعت محورانه پیدا و پنهان کشورهای عضو این سازمان با این رژیم است؛ بلکه در عین حال، نیاز دارد که اعتبار، اقتدار و جایگاه شایسته خودش را در معادلات بین المللی و مناسبات جهانی، احیا کند و اجازه ندهد که قدرت های متخاصم، هویت و مشروعیت این سازمان را تضعیف کنند و به گروه های تروریستی و رژیم های نامشروع سیاسی، امکان دهند که بی باکانه، این سازمان عریض و طویل بین المللی را تحقیر کنند.
محمدرضا امینی - جمهور
