برخی از خبرنگاران حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها را در زمینه رسیدگی به مشکلات خبرنگاران به بی توجهی متهم کرده می‌گوید که با این وضعیت کار خبرنگاری در افغانستان جرم است.

شماری از خبرنگاران با انتقاد از بی توجهی حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها در زمینه رسیدگی به مشکلات خبرنگارانی که کشته و یا زخمی می‌شوند، می‌گویند که با این وضعیت، کار خبرنگاری در افغانستان جرم است.

به گزارش خبرگزاری جمهور؛ در یک هفته گذشته خانواده مطبوعات افغانستان شاهد از دست دادن سه خبرنگار و نیز زخمی شدن یک خبرنگار دیگر بود.

فاروق فیضی خبرنگار صدای امریکا در غرب افغانستان به دلیل بیماری سرطان به روز سه شنبه هفته گذشته در گذشت.

دو روز بعد، انیتا کارگر خبرنگار فعال خانواده مطبوعات افغانستان در اثر بیماری قلبی چشم از جهان بست. خانم کارگر در شمال افغانستان فعالیت می‌کرد و از چهار سال به این سو با خبرگزاری جمهور در زمینه تهیه گزارش‌، مقالات و گفتگوها همکاری داشت. از خانم کارگر دو دختر و یک پسر برجای مانده است.

همزمان با این، روز پنجشنبه (25 عقرب) حمله انتحاری در مقابل تالار عروسی قصر نوین در شهر کابل رخ داد. در این تالار همایش مردمی به هدف خدمات و کارکردهای درخشان والی بلخ برگزار شده بود.
وزارت امور داخله تایید کرده است که در این حمله انتحاری، دستکم 14 نفر شهید و 18 تن دیگر زخمی شده اند.

در میان زخمیان این رویداد خونین، خبرنگار و تصویربردار تلویزیون خصوصی راه فردا نیز شامل بودند.

حسین نظری تصویر بردار این تلویزیون که در نخستین ساعات پس از انفجار ناپدید بود. اما پس از چهار ساعت سر انجام معلوم شد که او در میان زخمیان این رویداد در شفاخانه ایمرجنسی شهرکابل بستری است.

پس از گذشت چند ساعت سرانجام حسین نظری در نخستین ساعات پنجشنبه شب چشم از جهان بست و با دنیای خبرنگاری و تصویربرداری، برای همیشه خداحافظی کرد. حسین نظری دیروز جمعه از سوی خانواده و برخی دوستانش به خاک سپرده شد. به گفته‌ وابستگان حسین نظری، او تنها نان آور خانواده‌‌اش بود. در مراسم خاک سپاری حسین نظری هیچ یکی از مسوولان حکومتی، نهادهای حامی رسانه‌ها صاحبان تلویزیون راه فردا حضور نداشت. حسین نظری آنگونه که تنها نان آور خانواده‌اش بود، همانگونه به خاک سپرده شد.

در سوی دیگر این ماجرا، تقی سدید خبرنگار تلویزیون راه فردا و همکار حسین نظری نیز در این حادثه از سه ناحیه ( شکم، یک دست و یک پای ) به شدت زخم برداشته است. او پس از انفجار انتحاری توسط موتر پولیس به یک شفاخانه‌ی خصوصی و پس از آن به شفاخانه وزیر اکبرخان شهرکابل انتقال داده می‌شود.

تقی سدید در گفتگوی با خبرگزاری جمهور در حالیکه به دشواری صبحت می‌کرد گفت:" مه هشت متر فاصله داشتم، موتر کرولا بود، یک وقت خاک باد شد، مه به زمین نه افتیدم، ولی در کنار مه بسیار نفر افتیده بود".

وضعیت صحی تقی وخیم است و هنوزهم مشخص نشده که آیا ساچمه که در شکمش فرورفته است، کشیده شده یا خیر؟!

یوسف خواهر زاده‌ تقی می‌گوید که هفت سانت از روده‌های تقی عمل شده است و اکنون در وضعیت خوب صحی به سر نمی‌برد.

محمد اسحق پدر تقی سدید می‌گوید که وضعیت اقتصادی او خوب نیست، وی از حکومت و نهادهای کمک کننده می‌خواهد که در زمینه تداوی پسرش با او همکاری کند. به گفته‌ او تقی چندماه پیش نامزد شده بود و با رویاهای زیادی مشغول کار خبرنگاری بود.

وی با اشاره به وضعیت بد شفاخانه می‌گوید:"در چنین جای یک مریض به جای که بهتر شود، بدتر می‌شود".

شفاخانه وزیر اکبرخان جایی که تقی سدید در آن بستری است، تحت کار است و صدای برش سمنت‌های پیاده روها، شفاخانه را به کارگاه سنگ بری تبدیل کرده است.

شماری زیادی از کاربران صفحه‌های اجتماعی کمپاین "تداوی بهتر" تقی سدید را به راه انداخته‌اند.آنان در این کمپاین از حکومت، نهادهای حامه رسانه‌ها و مسوولین تلویزیون راه فردا خواهان رسیدگی به مشکلات و تداوی او شده اند.

با این همه تاکنون هیچ اقدام عملی در زمینه تداوی وی از سوی حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها صورت نگرفته است.

در شرایط که نا امنی و حملات انتحاری در افغانستان فضای کار خبرنگاری را تنگ تر کرده و هر روز از جامعه‌ خبرنگاران قربانی می‌گیرد، برخی از خبرنگاران حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها را در زمینه رسیدگی به مشکلات خبرنگاران به بی توجهی متهم کرده می‌گوید که با این وضعیت کار خبرنگاری در افغانستان جرم است.

مهدی حسینی خبرنگار یک تلویزیون خصوصی در گفتگوی با خبرگزاری جمهور می‌گوید که حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها و صاحبان رسانه‌ها مسوول رسیدگی به مشکلات خبرنگارانی اند که در جریان کار خبرنگاری زخمی و یا کشته می‌شوند.

آقای حسینی گفت:" چندین نهاد حمایت از خبرنگاران فعالیت دارد و از آدرس خبرنگاران پروژه می‌گیرند، پس حالا شرایط آن رسیده که این فعالیت در زمینه همکاری با خبرنگاران عملاً به وجود بیاید خبرنگاری که زمینه تداوی‌اش اینجا مساعد نیست، نهاد مربوطه، نهادهای حامی رسانه‌ها و حکومت مکلف اند که برای تداوی آنان را به خارج از کشور بفرستند، اگر این همکاری‌ها صورت نگیرد یقیناً خبرنگاری در افغانستان یک جرم بیش نیست".

نظیفه رحمتی خبرنگار یک رادیوی خصوصی می‌گوید در حالی‌که افغانستان بدترین کشور برای کار خبرنگاری است، اما بازهم حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها کمترین توجه به خبرنگاران دارند.
وی با انتقاد از کارکرد نهادهای حامی خبرنگاران که در راستای رسیدگی به مشکلات خبرنگاران فعالیت دارد می‌گوید که این نهادها تاکنون هیچ کاری برای خبرنگاران انجام نداده اند.
 
وی گفت:" حکومت از یک سال به این سو از ایجاد کمیسیون مشترک مصونیت خبرنگاران با نهادهای حامی رسانه‌ها سخن می‌گوید که این کمیسیون هیچ کاری برای خبرنگار افغان انجام نداده است به جز ثبت قضایای خشونت در برابر آنان، تا جای‌که خبرنگاران از تهدید گرفته وحتی به قتل می‌رسند اما به جز یک تسلیت هیچ کاری نه برای خودشان و نه برای خانواده‌های شان صورت میگیرد، نهادهای حامی رسانه‌ها که فقط به دنبال پروژه هستند و بس".

عبدالاحد فقیری- خبرگزاری جمهور