سه شنبه غم‌انگیز؛ این عزا عمومی است

اشرف غنی؛ رییس جمهوری، روز سه شنبه، ۲۱ ثور را عزای عمومی اعلام کرده است. این تصمیم در پی دو رویداد خونین در کابل و لوگر گرفته می شود که در آن صدها غیر نظامی که اکثر آنان را دانش آموزان پسر و دختر تشکیل می دادند، کشته و زخمی شدند.
 
در کابل سه انفجار پیاپی در برابر یک مکتب دخترانه بر بنیاد یکی از آمارها ۸۵ نفر را به کام مرگ فرستاده و بیش از ۱۰۰ نفر را زخمی کرد. اغلب قربانیان را دختران جوان و نوجوان تشکیل می دهند.
 
اعلام عزای عمومی، یکی از تصمیم های درستی است که باید در واکنش به حملات مرگبار روزهای اخیر، اتخاذ می شد. اگرچه مردم افغانستان، همه روزه در سوگ عزیزان خویش، عزادار اند و مرگ، بیشتر از زندگی در این جغرافیای جهنمی، وجود و واقعیت دارد؛ اما اعلام عزای عمومی، فرصتی برای هم اندیشی و تعامل سازنده برای درک بهتر مصیبت و انتخاب شیوه درست واکنش و مواجهه با آن است.
 
در پی رویداد اخیر کابل، یکبار دیگر گسل های تفرقه قومی و مذهبی در افغانستان به حرکت درآمد و ارکان همزیستی ملی مردم افغانستان را به لرزه درآورد. در شبکه های اجتماعی و حتی مجلس نمایندگان، عناصر منحط و فرومایه و پیروان مکتب نفرت انگیز «مخشکیزم» بسیج شدند تا کار همزادان تروریست خود را تکمیل کنند و بر زخم عمیق و خونچکان مردم، نمک بپاشند.
 
در مجلس یک نماینده مزدور، ادعا کرد که حمله غرب کابل، کار ایران است و نمایندگان شیعه در مجلس، جاسوس های ایران هستند. صرف نظر از اینکه مستندات او چیست، طرح این ادعا در شرایط کنونی، هیچ پیامدی جز دامن زدن به تنش و تفرقه و ایجاد شکاف قومی و مذهبی ندارد؛ درست همان چیزی که تروریست های تکفیری همفکر این نماینده فاشیست به دنبال آن هستند.
 
البته هم آنهایی که فجایع لوگر و غرب کابل را آفریدند و هم آن که در مجلس، ادامه این مأموریت را به سرانجام رساند، همان کاری را انجام می دهند که به آنان سپرده شده؛ اما در این میان، وظیفه ما چیست؛ من و تو، شیعه و سنی، پشتون و هزاره، تاجیک و ازبک؟ آیا ما نیز باید اسیر این روایت های انحرافی شویم و به تفرقه و تنش و خودزنی دامن بزنیم؛ آن‌هم در شرایطی که همه ما از یک درد مشترک، رنج می بریم، دشمنان یگانه ای داریم و سرنوشت مشابهی در انتظار ماست؟
 
سه شنبه غم انگیزی که اشرف غنی با اعلام عزای ملی، باعث و بانی آن شده است، فرصتی برای اندیشیدن به این پرسش ها است؛ زمانی برای تأمل و تصمیم گیری.
 
یکبار از هویت های برساخته و تعصبات انباشته مان فاصله بگیریم و بیاندیشیم که از لوگر تا غرب کابل، چه اتفاقی رخ داد و چه کسانی ما را به چه نام هایی بی رحمانه هدف قرار دادند و ده ها نفر از بهترین استعدادهای جوان مان را به خاک و خون کشاندند. فکر کنیم که چگونه جدا جدا نابود می شویم؛ در حالی که به بهانه های مختلف از موضع یگانه ای آماج قرار می گیریم.
 
شاید سه شنبه غم انگیز به ما کمک کند تا به این نتیجه منصفانه برسیم که این عزا عمومی است و فقط مختص لوگر یا غرب کابل نیست و تنها به لوگر و غرب کابل هم محدود نخواهد ماند. جنگی بزرگ برای نابودی همه ما آغاز شده است؛ جنگی که یکی از حربه های مورد استفاده در آن، ایجاد فاصله و شکاف میان قربانیان است به گونه ای که هرگز هیچکدام تصور نکنند که این همان رنجی است که دیگری نیز می کشد؛ بنابراین برای درمان آن باید چاره ای مشترک بیاندیشیم و به درمان یگانه ای دست پیدا کنیم.
 
عنصر منحطی که در فیسبوک کامنت می گذارد که تپه های حاصلخیز غرب کابل را گورستان نسازید و مردگان را در محوطه خانه های تان دفن کنید یا نماینده فاسد و فرقه گرایی که از تریبون خانه ملت، بر پیشانی یک بخش بزرگ، انگ ننگین جاسوسی می زند و با طرح اتهام های واهی، اقدام شنیع همفکران تروریست اش را توجیه و تشریع می کند، هم درد را درک کرده اند و هم درمان را به درستی تشخیص داده اند؛ به همین دلیل بر درد می دمند و زمینه های درمان را نابود می کنند؛ اما من و تو به عنوان قربانیان این دشمن دژخیم باید به خود بیاییم و از مرزبندی های موهوم و مسموم قومی و مذهبی فاصله بگیریم و صرفا به عنوان قربانی با یکدیگر همدردی کنیم و برای کاهش رنج و التیام زخم، درمان یگانه ای پیدا کنیم.
 
علی موسوی- جمهور