برای آنها هرگز مهم نیست که چرا میلیون ها زن و دختر در افغانستان از کار و تحصیل منع شده اند و یک رژیم توتالیتر قومی در کابل بر سرنوشت میلیون ها نفری حکومت می کند که هیچ نقشی در انتخاب حاکمان شان ندارند.

در جلسه شورای امنیت سازمان ملل که هفته گذشته در پی ممانعت از کار زنان از سوی طالبان، پشت درهای بسته برگزار شد، چین، روسیه و پاکستان رسما کشورهای دیگر را به تعامل با طالبان دعوت کردند.
 
در این نشست، نمایندگان این سه کشور، فشار بر حکومت طالبان را بی‌نتیجه دانستند.
 
منابعی در سازمان ملل به رسانه‌ها گفته‌اند که چین و برخی کشورهای دیگر با وجود محدودیت‌هایی که حاکمیت طالبان ایجاد کرده‌ برای این گروه لابی‌گری می‌کنند.
 
این در حالی است که در جلسه اخیر شورای امنیت سازمان ملل که به ‌خاطر ممنوعیت کار زنان در سازمان ملل برگزار شده بود، درباره موضوع خروج «یوناما» از افغانستان در صورت ادامه این شرایط بحث شد؛ اما نماینده چین شدیدا از این گزینه انتقاد کرد.
 
گزارش‌ها حاکی است که در برابر این موضع چین، نمایندگان چند کشور دیگر واکنش نشان داده و گفته‌اند که تعامل با طالبان و نادیده گرفتن وضعیت فعلی افغانستان، این کشور را در سطح جهانی به انزوای سیاسی می‌کشاند.
 
در حالی که سازمان ملل پیوسته درباره پیامدهای تعطیلی دفاتر نمایندگی خود در افغانستان به طالبان، هشدار می دهد، به نظر می رسد که هنوزهم کشورهایی هستند که برای حفظ وضعیت فعلی به نفع طالبان، لابی گری می کنند.
 
چین، روسیه و پاکستان در رأس این کشورها قرار دارند که دو تای اولی از اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل هستند و حق وتو دارند و سومی یک قدرت اتمی در همسایگی افغانستان است که از حامیان اصلی رژيم طالبان محسوب می شود و نخستین کشوری است که نمایندگی های سیاسی افغانستان را بلافاصله پس از تسلط رژیم طالبان به آن گروه واگذار کرد.
 
این سه کشور اما نه تظاهر به دموکراسی می کنند و نه دغدغه های حقوق بشری دارند و نه به هیچ ارزش انسانی و دموکراتیک دیگر پایبند اند.
 
بنابراین برای آنها هرگز مهم نیست که چرا میلیون ها زن و دختر در افغانستان از کار و تحصیل منع شده اند و یک رژیم توتالیتر قومی در کابل بر سرنوشت میلیون ها نفری حکومت می کند که هیچ نقشی در انتخاب حاکمان شان ندارند.
 
چین کشوری است که در دیگر کشورها از جمله میانمار نیز از بدنام ترین، سرکوبگرترین و خونریزترین رژيم ها حمایت همه جانبه می کند تا منافع راهبردی و اقتصادی خود را تامین کند.
 
روسیه نیز در گذشته هرگز کشوری دموکراتیک نبوده و هیچ تمایلی به حفاظت و توسعه دموکراسی در بیرون از مرزهای خود ندارد. نگاه روسیه به مساله افغانستان، صرفا امنیتی و استراتژيک است و در صورتی که رژيم طالبان تنها مرجع تامین این اهداف باشد، مسکو قویا و قاطعانه از آن حمایت خواهد کرد.
 
پاکستان هم یک کارخانه تولید تروریزم، بحران و بی ثباتی در کل منطقه است. از روزی که این کشور از هند جدا شده، زیر سلطه انگلیسی ها قرار داشته و کارکرد آن چیزی جز تولید و توسعه تروریزم و گسترش بی ثباتی و بحران و ناامنی در سراسر منطقه و کشورهای همسایه اش نبوده است.
 
سران رژیم اسلام آباد هیچگاه توسط مردم پاکستان، انتخاب نمی شوند؛ بلکه این کودتاهای نظامی و اراده جنرال های ارتش است که تعیین می کند چه کسی بر دولت غیرنظامی اسلام‌ آباد حاکم باشد؛ جنرال هایی که خودشان از سوی قدرت های برتر خارجی، کنترل می شوند و به دستور آنها کار می کنند.
 
به این ترتیب، کسانی که هنوز با ساده لوحی یا تجاهل، تصور می کنند که طالبان گزینه ای مطلوب برای استقرار نظم و ثبات و حاکمیت قانون و تامین اقتدار ملی در افغانستان اند، ماهیت رژیم حاکم را از هویت لابی هایش بشناسند؛ رژیم های بدنام و سرکوبگر و توسعه طلب و اقتدارگرا و منفعت اندیشی که برای تامین منافع و مطامع سیاسی، امنیتی، استراتژيک و اقتصادی شان با بدنام ترین، تبهکارترین، تروریست ترین و ضد مردمی ترین رژيم ها، گروه ها و باندها متحد و همدست می شوند.
 
در این میان اما سازمان ملل متحد که تا پیش از این همواره در زمین امریکا بازی می کرد اکنون در برابر دو گزینه بسیار دشوار قرار گرفته است: یا باید سیاست های تحکم آمیز و زن ستیزانه رژيم طالبان را بپذیرد و به بهانه کمک به مردم افغانستان با اخراج هزاران کارمند زن، همچنان دفاتر خود در افغانستان را فعال نگه دارد و به این ترتیب، یک گام دیگر در مسیر پذیرش سلطه سرکوبگرانه این رژيم بردارد، و یا در تصمیمی تهورآمیز در اعتراض به تصمیمات ضد انسانی طالبان، دفاتر خود را ببندد و این رژيم را به انزوای سیاسی دوره اول آن بازگرداند تا در نهایت، زمینه فروپاشی و تلاشی آن از داخل یا خارج از کشور فراهم شود.
 
نرگس اعتماد - جمهور