این لابی کلاه آبی!

 

در این دیدار، حقانی گفته که «باید به نمایندگان امارت اسلامی (حکومت طالبان) حق شرکت در جلسات» سازمان ملل درباره افغانستان داده شود.

 

آقای حقانی از فعالیت‌های کمک رسانی سازمان ملل در افغانستان هم قدردانی کرده است.

 

بیش از دو ماه است که طالبان کار زنان برای کمک‌رسانی در نهادهای سازمان ملل را منع کرده اند و حدود ۳۵۰۰ کارکنان مرد و زن این سازمان سر کار خود حاضر نمی‌شوند یا از خانه کار می‌کنند.

 

یوناما پیش از این چندین بار هشدار داده بود که طالبان با سیاست تبعیض جنسیتی خود سازمان ملل را بر سر یک دو راهی قرار داده است که در صورت ترک افغانستان عواقب وخیم‌تر شدن وضعیت بشردوستانه این کشور برعهده طالبان است.

 

با اینهمه، نه تنها هیچ تغییری در برنامه های سازمان ملل در افغانستان ایجاد نشد؛ بلکه حتی پس از اینکه طالبان، زنان عضو دفاتر سازمان ملل در افغانستان را از کار در این سازمان، منع کردند، سازمان ملل یک نشست مهم جهانی را در دوحه میزبانی کرد که محور اصلی آن پیدا کردن راهی برای «تعامل هماهنگ» جامعه بین المللی با رژيم کابل بود.

 

هدف اصلی و اولیه نشست دوحه اما آنگونه که پیش از برگزاری آن، امینه محمد؛ معاون دبیرکل سازمان ملل اذعان کرده بود، برداشتن گام های اولیه برای شناسایی رسمی رژيم طالبان بود؛ هدفی که در نتیجه فشارهای فزاینده مردم افغانستان، زنان، فعالان مدنی و رهبران سیاسی و قومی در کنار سازمان های حقوق بشری بین المللی به طور موقت، تعلیق و از دستور کار نشست دوحه خارج شد؛ اما در پایان نشست یادشده، آنتونیو گوترش، اعلام کرد که به زودی نشست دیگری درباره رابطه با طالبان برگزار خواهد شد.

 

در پی این رویدادها و اقدامات اما طالبان، با متن و محتوای نشست دوحه و دیگر نشست های تحت نظر سازمان ملل درباره این رژیم، ابراز مخالفت نکردند؛ بلکه تنها اعتراض آنها این بود که چرا نمایندگان طالبان هم در آن نشست ها دعوت نمی شوند و این چیزی بود که در دیدار تازه سراج حقانی با رزا اوتونبایوا نیز مورد تاکید قرار گرفت.

 

اینهمه نشان می دهد که طالبان از لابی گری سازمان ملل به نفع این رژيم به طور کامل، اطمینان دارند.

 

به بیان دیگر، آنها می دانند که یک لابی کلاه آبی دارند که به نیابت از آنها در جهانی که طالبان را به رسمیت نمی شناسد، برای فراهم کردن مشروعیت، توجیه و نادیده گرفتن جنایت های وحشتناک حقوق بشری و نقض بی رحمانه حقوق زنان، اقوام و اقلیت ها از سوی آنان تلاش می کند و حتی سیاست هایی مانند حذف کامل، سیستماتیک و هدفمند زنان از جامعه نیز که به صراحت در تضاد با اصول و ارزش های مندرج در منشور سازمان ملل قرار دارد به جای اینکه به طرد و تحریم و انزوای بیشتر رژيم طالبان منجر شود، محملی تازه برای راه اندازی کارزارهای گسترده به منظور اعطای مشروعیت به این رژيم قرار می گیرد؛ کارزارهایی که سازمان ملل در متن و محور آن قرار می گیرد.

 

با این حساب، دیدارهای مکرر نمایندگان و فرستادگان سازمان ملل با چهره بحث برانگیزی مانند سراج حقانی که هنوز ظاهرا در لیست سیاه این سازمان قرار دارد و متهم به نقض گسترده حقوق بشر، ارتکاب شنیع ترین جنایت های جنگی و فعالیت های وسیع تروریستی است، به لطف این لابی کلاه آبی، به رویدادی معمول و قابل قبول تبدیل شده و دیگر هیچکس از نشست رسمی نماینده آنتونیو گوترش با رییس شبکه مخوف حقانی، شگفت زده نمی شود و این یکی دیگر از خدمات بزرگی است که سازمان ملل برای طالبان انجام داده است.

 

بنابراین، روزی اگر گزارش شد که خواسته سراج حقانی پذیرفته شده و نمایندگان طالبان هم در نشست های سازمان ملل دعوت می شوند و یا اینکه کرسی افغانستان در سازمان ملل به نماینده طالبان، واگذار شده، هرگز نباید تعجب کرد؛ زیرا این نتیجه ازدواج نامشروع سازمان ملل به نیابت از امریکا و دیگر قدرت های حامی رژيم طالبان با این رژیم بدنام و اقتدارگرا است.

 

در این میان، البته کمک های پیدا و پنهان سازمان ملل به طالبان به سادگی زیر عنوان کمک به وضعیت وخیم انسانی و نجات جان میلیون ها شهروند نیازمند افغانستان، توجیه می شود؛ این در حالی است که خود سازمان ملل هم می داند که نصف کمک های ارائه شده هم به نیازمندان واقعی نمی رسد و در میانه راه از سوی طالبان، تاراج و حیف و میل می شود و تنها بر دامنه قدرت و سرکوب این رژيم می افزاید.

 

نرگس اعتماد - جمهور