در حکومت طالبان «طیفی از گروه‌های تروریستی آزادی مانور بیشتری» دارند و حکومت طالبان «به‌خوبی از آن بهره‌برداری» می‌کند.

 

گزارش شورای امنیت افزوده که «خطر تروریزم هم در افغانستان و هم در منطقه در حال افزایش است.»

 

در حالی که طالبان ادعا می کنند که عملیات‌های متعددی را علیه «داعش» در افغانستان انجام داده و مدعی از بین بردن این گروه اند؛ اما در گزارش شورای امنیت آمده که طالبان به مفاد «توافقنامه آوردن صلح به افغانستان» که با امریکا در دوحه امضا کردند، عمل نکرده اند.

 

گزارش افزوده که «نشانه‌هایی وجود دارد که القاعده در حال بازسازی توانایی‌های عملیاتی خود است، تحریک طالبان پاکستان با حمایت حکومت طالبان حملاتی را در پاکستان انجام می‌دهد».

 

سخنگویان طالبان بارها ادعای همکاری با القاعده و طالبان پاکستانی را رد کرده اند.

 

علیرغم انکار رهبران و سخنگویان رژيم طالبان، ارتباط این گروه با جریان های «جهادی»، تکفیری و تروریستی، چیزی نیست که قابل انکار باشد. ایمن الظواهری؛ رهبر شبکه القاعده در وزیر اکبر خان کابل کشته شد؛ رویدادی که اگرچه طالبان هنوز نمی خواهند آن را بپذیرند؛ اما حضور رهبران القاعده در افغانستان زیر سلطه طالبان، نه قابل کتمان است و نه قابل انکار. 

 

القاعده، متحد قدیمی طالبان است. دانش، تحصیلات، تجربه و منابع مالی رهبران ثروتمند و فرماندهان مجرب این شبکه، یکی از نقاط قوت طالبان بوده و همواره در جنگ ها به کار آنان آمده است.

 

افزون بر این، آنها پیوندهای ایدئولوژیک بسیار مستحکمی دارند و این امر نیز هرگونه گسست، جدایی و جنگ میان آنها را غیرممکن می سازد.

 

در کنار همه اینها طالبان و القاعده و داعش و تی تی پی و حزب التحریر و جنبش ترکستان شرقی و ده ها گروه «جهادی»‌ دیگر، باهم برادر اند، منابع، ریشه ها و آبشخورهای مشترکی دارند، از سوی مراجع خاصی ایجاد شده و حمایت می شوند و در راستای اهداف مشترک و مشابه گماشته شده اند. بنابراین، انتظار مقابله با «تروریزم» از سوی طالبان و یا «تعهد» آنها به قطع ارتباط با گروه های تروریستی، یک خوش خیالی محض است و هرگز واقعیت ندارد.

 

شورای امنیت سازمان ملل در حالی می گوید که طالبان به «تعهدات» خود در توافقنامه دوحه عمل نکرده اند که حتی پیش از امضا یا اجرای این توافقنامه نیز مشخص بود که چنین تعهداتی در واقع وجود ندارد و طالبان هیچگاه علیه «برادران جهادی» شان شمشیر نخواهند کشید؛ این چیزی است که امریکا هم می دانست و علیرغم علم به آن با طالبان «توافقنامه صلح» امضا کرد و آنها را به قدرت رساند؛ قدرتی که «جهادی ها» در سراسر جهان، آن را جشن گرفتند؛ نه فقط به این دلیل که یک گروه همفکرشان به قدرت بازگشته؛ بلکه هم از این حیث که افغانستان بار دیگر به بهشت امن تروریست های فراملیتی تبدیل می شود. 

 

آیا امریکا از این واقعیت بی خبر بود؟ آیا سازمان های مخوف اطلاعاتی امریکا جشن های جهادگران را در سراسر جهان ندیدند که چگونه از جایزه بزرگ امریکا برای تروریست ها خوشحال و شادمان اند؟

 

بنابراین، بسیار بدیهی است که قدرت گیری طالبان، قدرت گیری تروریزم باشد و افغانستان مانند گذشته به مکانی امن برای تروریست های سراسر جهان تبدیل می شود؛ با این تفاوت بزرگ که این بار به کمک امریکا، نه تنها کوهپایه های سر به فلک کشیده شرق و دشت های پهناور جنوب افغانستان؛ بلکه تمام قلمروهای کشور، سرزمین امن تروریزم جهانی است و آنها روز به روز، رشد می کنند، گسترش می یابند، قدرت می گیرند و برای آینده امنیت افغانستان، منطقه و جهان، برنامه می ریزند؛ زیرا اطمینان دارند که یک دولت مستقر دارند، با قدرت های بزرگی مانند امریکا در پشت پرده زد و بند می کنند و تمام واکنش جهان به احیای دوباره تروریزم بین المللی در افغانستان، همین گزارش های بی مصرف شورای امنیت سازمان ملل است.

 

عبدالمتین فرهمند - جمهور