خاین کوچک و خاین بزرگ

به مناسبت دومین سالگرد حاکمیت طالبان، زلمی خلیلزاد؛ نماینده پیشین امریکا در امور صلح افغانستان، می‌گوید که اشرف غنی، نتوانست کارش را درست انجام دهد، امریکا را مسئول سقوط کشور می‌داند.
 
او مدعی شده که بعد از موافقتنامه دوحه حمایت‌های سیاسی و نظامی امریکا از کابل ادامه داشت.
 
خلیلزاد به سفر اشرف غنی به امریکا و استقبال گرم مقام‌های ارشد این کشور از او و هیات همراهش در واشنگتن اشاره می‌کند که پس از امضای موافقتنامه صلح دوحه میان طالبان و امریکا انجام شد.
 
به گفته خلیلزاد حمایت نظامی امریکا هم بعد از امضای موافقتنامه از نیروهای امنیتی افغانستان ادامه داشت و این پشتیبانی در حالی بود که به گفته او حتی یک سرباز امریکایی در این مدت توسط طالبان کشته نشده بود.
 
این در حالی است که بسیاری‌ از مردم افغانستان امضای موافقتنامه دوحه و خروج نظامیان امریکایی از افغانستان را عامل سقوط حکومت پیشین و روی کار آمدن طالبان می‌دانند و خلیلزاد را عامل اصلی تسهیل تسلط طالبان و سقوط سریع نظام جمهوری می‌خوانند.
 
شخصیت منفی و منفور دیگر این سناریو، اشرف غنی است؛ مهره مزدور و دست نشانده امریکا که به کمک واشنگتن از طریق دستبرد به آرای مردم به قدرت رسید و به دستور امریکا از قدرت ساقط و سرنگون شد.
 
بنابراین، از دید مردم افغانستان، خلیلزاد خاین بزرگ است و اشرف غنی، خاین کوچک؛ زیرا تبانی هردو مهره مزدور و منفور در نهایت موجب سقوط نظام جمهوری، نابودی تمام دستاوردهای مبارزات مشروع مردم افغانستان و تسلط مجدد رژيم بدنام، جنایتکار و حامی تروریزم طالبان شد.
 
اینکه پس از سقوط، غنی و خلیلزاد هرکدام دیگری را مقصر و مسئول می دانند و در صدد فرار از زیر بار مسئولیت تاریخی خیانت بزرگ و فاجعه بار خود هستند، تغییری در نگاه عموم مردم افغانستان ایجاد نمی کند و هرگز قادر به تغییر یک واقعیت تاریخی و انحراف افکار عمومی نخواهد بود.
 
در این میان، ادعای خلیلزاد مبنی بر اینکه حتی از امضای توافقنامه استعماری دوحه نیز دولت دست نشانده غنی، از حمایت نظامی غرب برخوردار بود و «استقبال گرم» از او در سفرش به واشنگتن، این مدعا را تایید می کند، یک دروغ بزرگ و وقیح و آشکار است. همه می دانند که خلیلزاد حتی ماه ها قبل از امضای توافقنامه دوحه بر کابل فشار وارد می کرد که ولسوالی ها و مناطق روستایی را به طالبان واگذار کند و صرفا بر اداره شهرها تمرکز کند. پس از امضای توافق حتی این رویکرد هم به سرعت تغییر کرد و شهرها برای کنترل ارتش و نیروهای امنیتی افغانستان، اولویت بندی و به مهم و غیرمهم تقسیم شدند و نیروهای امنیتی دستور گرفتند که از شهرهای غیرمهم «عقب نشینی تاکتیکی» کنند.
 
سرانجام در عرض ۱۱ روز، کلیه شهرهای مهم و غیرمهم کشور به دست طالبان سقوط کردند و در حالی که حتی خود طالبان نیز انتظار نداشتند که وارد کابل شوند، اشرف غنی به همراه دالرهای سرقتی، کابل را به مقصد ازبکستان و سپس امارات، ترک کرد و طالبان با ورود به پایتخت، طبق برنامه خلیلزاد اداره امور کشور را در دست گرفتند.
 
به این ترتیب، نظامیان امریکایی در مقابل یک عمل انجام شده قرار نگرفتند؛ بلکه آنها به طور کامل در جریان برنامه قرار داشتند و آماده سقوط نظام جمهوری و واگذاری کشور به طالبان بودند؛ زیرا این برنامه ای بود که خلیلزاد قبلا با طالبان درباره آن توافق کرده بود و غنی هم با درک این واقعیت، سناریوی سقوط را به گونه ای برنامه ریزی و اجرا کرد که حقانی ها که با او قوم و خویش بودند و هردو وابسته به قبیله غلجایی می شدند، به جای درانی ها قدرت را تصاحب کنند و این اتفاق در پی ماه ها تماس مستقیم میان خلیل حقانی و حمدالله محب و غنی سرانجام به روز ۲۴ اسد رخ داد.
 
بنابراین، خلیلزاد و اشرف غنی به یک اندازه در این خیانت فاجعه بار، نقش و سهم داشتند و هردو از نظر مردم افغانستان، منفور و مطرود و بدنام و بی آبرو محسوب می شوند و روز سیاه و فاجعه بار ۱۵ آگوست/ ۲۴ اسد و هر پیامد ویرانگر ناشی از آن به پای هردو نفر نوشته خواهد شد.
 
نرگس اعتماد - جمهور