«کارت مصونیت» یا دام محکومیت؟

 

دفتر معاون سیاسی نخست‌وزیر طالبان گفته می‌خواهند «شرایط زندگی مطمئن» برای این افراد را در داخل کشور فراهم کنند.

 

در خبرنامه این اداره آمده است: «کارت‌های مصونیت به شماری از اعضای ولسی جرگه (مجلس نمایندگان)، جنرالان و شخصیت‌های علمی اداره پیشین مقیم کشور، از سوی کمیسیون تماس با شخصیت‌های افغان توزیع گردید.»

 

پیش‌تر مسئولان این کمیسیون از بازگشت «چند صد نفر» از مقام‌ها و مسئولان دولت پیشین به کابل خبر دادند، با آنهم چهره‌های عمده سیاسی هنوز در خارج به سر می‌برند.

 

این در حالی است که هفته گذشته دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان(یوناما)، در گزارشی گفت صدها مورد انتقامجویی طالبان علیه ماموران امنیتی دولت سابق کشور را مستند کرده است.

 

شماری از منابع می گویند که طالبان، فرماندهان و نظامیان پیشین را که از کشور گریخته اند از طریق کمیسیون تماس و یا مجاری دیگر در قبال وعده مصونیت به کشور برمی گردانند و سپس اقدام به بازداشت شان می کنند.

 

در مواردی حتی گزارش شده است که برخی از مقام های پیشین وزارت های دفاع و داخله و شماری اندک از مقامات ریاست امنیت ملی دولت پیشین، فریب وعده های طالبان را خورده و از کشورهای همسایه، منطقه و جهان به افغانستان بازگشته اند؛ اما به محض بازگشت به دام طالبان افتاده و دستگیر شده اند.

 

شماری دیگر نیز که بنا به هر دلیلی در داخل کشور به سر می برند، یا از سوی نیروهای استخبارات طالبان، بازداشت، شکنجه و حتی کشته شده اند و یا به طور مخفیانه زندگی می کنند تا به سرنوشت همقطاران شان دچار نشوند.

 

نیروهای امنیتی سابق، مترجمان نیروهای خارجی و برخی مقام های دولتی و چهره های سابقا منتقد طالبان و نیز کسانی که از جریان «مقاومت» ضد طالبان حمایت کرده و یا حتی هیچ گونه ارتباطی با این جریان ندارند و صرفا اهل ولایت هایی مانند پنجشیر، پروان و کاپیسا هستند، برای استخبارات طالبان، هدف محسوب می شوند و صدها نفر از همین افراد تاکنون، دستگیر، زندانی، شکنجه و یا سر به نیست شده اند.

 

در شماری از موارد، طالبان با فراخواندن چندین مقام امنیتی سابق به مشاغل دولتی شان، آنان را دستگیر کرده و چند روز بعد، اجساد آنان را به خانواده های شان تحویل داده اند.

 

در مواردی همچنین هیچ اطلاعی از مرده یا زنده بودن افراد هدف وجود ندارد و طالبان نیز نسبت به سرنوشت آنان اعلام بی خبری می کنند. این در حالی است که آنها توسط طالبان به وظیفه فراخوانده شده و دیگر به خانه برنگشته اند.

 

گزارش مورد اشاره دفتر یوناما در کابل، تنها توانسته بیش از ۸۰۰ مورد را مستندسازی کند. این در حالی است که به باور فعالان حقوق بشر، موارد مشابه این رویدادها به مراتب بیشتر است و به هزاران مورد می رسد.

 

بنابراین، طالبان هیچ تعهدی در قبال وعده های صریح خود به رسانه ها، مردم، جامعه جهانی و مقام ها و فرماندهان دولت سابق درباره مصونیت آنها ندارند و همچنان به بازداشت، شکنجه و حتی کشتار پیدا و پنهان آنها دست می زنند و رویکرد انتقام جویانه شان را ادامه می دهند.

 

آنها حتی فرمان «عفو عمومی» رهبر خود را نیز نقض می کنند و با تبدیل کمیسیون تماس به دامی برای فریب مقام ها و فرماندهان فراری، آنها را به داخل کشور می کشانند و به دام می اندازند تا براساس سیستم قضایی شدیدا ظالمانه، ناعادلانه و تبعیض آمیز خودشان آنان را محکوم به مجازات های سنگین کنند.

 

البته این تنها کمیسیون تماس نیست که به مثابه یک دام عمل می کند. طالبان برای این امر، شیوه های شیطانی دیگری را نیز به کار بسته و قربانیان شان را به دام انداخته اند. به عنوان نمونه، گزارش هایی وجود دارد که آنها در قالب سازمان های خارجی با افراد تماس گرفته و از آنها خواسته اند که برای انتقال به خارج از کشور به میدان هوایی یا نقاط دیگر بروند و از این طریق آنها را بازداشت کرده یا کشته اند.

 

آنها همچنین دست کم در یک مورد، یک مترجم پیشین نیروهای امریکایی را که در واشنگتن پایتخت امریکا، تاکسیرانی می کرد از طریق همدستان تروریست شان، هدف قرار دادند و کشتند.

 

به این ترتیب، عفو عمومی، کمیسیون تماس،‌ کارت مصونیت و هر ادعای دیگری از سوی طالبان درباره عدم پیگرد مقام ها و فرماندهان و نیروهای مسلح پیشین، مطرح می شود، دام هایی برای دستگیری و انتقام جویی و کشتار است و این تنها چیزی است که در حال حاضر می توان درباره آن اطمینان داشت.

 

عبدالمتین فرهمند - جمهور