نشست شورای امنیت؛ انتقاد جهان و پاسخ طالبان

 

او نوشته: «امنیت سرتاسری در افغانستان، عفو‌ عمومی، صلح و ثبات، پیشرفت اقتصادی، تشکیل نیروهای امنیتی، تهیه بودجه از عواید داخلی، توسعه روند تعلیمی به تمام کشور و ده‌ها پیشرفت دیگر اصلاً تحت بحث قرار نگرفت و اهمیتی به آن داده نشد.»

 

سخنگوی طالبان افزوده: «لازم بود که به پایان‌دادن لیست سیاه سازمان ملل متحد، برداشتن تحریم‌ها، آزاد شدن پول‌های غصب شده افغانستان و در نهایت به رسمیت شناختن امارت اسلامی افغانستان و سپردن چوکی افغانستان به افغان‌ها بحث می‌شد و راه حلی برای آن جستجو می‌شد.»

 

به گفته او «اینکه به این موضوعات اشاره نشد و بازهم برسیاست فشار وتحمیل ترکیز شد، نشان می دهد که حلقات مغرض تا هنوز با ما در جنگ هستند و سازمان ملل متحد هم در گرو می‌باشد و علیه ما استفاده می شود».

 

واکنش سخنگوی طالبان به نشست اخیر شورای امنیت سازمان ملل، کاملا قابل پیش بینی بود. اگرچه کشورهایی مانند چین و پاکستان به طور کامل از طالبان نمایندگی کردند و تریبون های خود در شورای امنیت را در خدمت رژیم آپارتاید طالبانی قرار دادند؛ با این حال، صداهای اعتراض و محکومیت اقدامات و سیاست های رژيم طالبان به اندازه ای بلند و رسا و فراوان و فراگیر بود که کمتر کسی به صدای طالبان از حنجره پاکستان و چین، اهمیت داد و آن را شنید.

 

جامعه بین المللی علیرغم تمام انفعال، بی عملی، دوگانه رفتاری و ریاکاری اش در مواجهه با طالبان و مردم افغانستان به عنوان قربانیان سرکوب و ارعاب و قوم گرایی و آپارتاید و ژنوساید این رژيم، در نشست اخیر شورای امنیت سازمان ملل، تقریبا یکصدا و هماهنگ موضع گرفت و اقدامات، تصمیمات و راهبردهای ضد انسانی طالبان را محکوم کرد. 

 

این می تواند مبنای اعمال فشار فراگیر جامعه جهانی بر رژيم طالبان به منظور پاسخگو کردن رهبران متمرد و خودکامه این رژيم و تعدیل سیاست های زن ستیزانه و ضد انسانی آن قرار بگیرد. در شعاع این موضع گیری ها همچنین نهادهایی مانند سازمان ملل متحد می توانند از لاک محافظه کاری و بازی های دوگانه بر مدار منافع قدرت های بزرگ، خارج شوند و با تهور، شجاعت و مسئولیت پذیری بیشتری، وضعیت حاد و هولناک حاکم بر افغانستان را به جهان منعکس کنند و صدای قربانیان بی پناه سیاست های سرکوبگرانه و حذفی رژيم طالبان قرار بگیرند.

 

در این میان، نکته ناامیدکننده در واکنش سخنگوی طالبان به نشست ویژه شورای امنیت این بود که او بار دیگر بر همان «دستاوردهای» ادعایی و دروغین رژيم طالبان تاکید کرد که جامعه جهانی در نشست شورای امنیت، آنها را زیر سؤال برده، از آنها اعتبارزدایی کرده و در گزارش های پیوسته نهادهای وابسته به سازمان ملل متحد نیز این ادعاها مکررا به چالش کشیده شده است.

 

به عنوان نمونه،‌ ذبیح الله مجاهد از «امنیت سرتاسری در افغانستان، عفو‌ عمومی، صلح و ثبات، پیشرفت اقتصادی، تشکیل نیروهای امنیتی، تهیه بودجه از عواید داخلی، توسعه روند تعلیمی به تمام کشور» یاد کرد و از اینکه این موارد در نشست شورای امنیت مورد بحث قرار نگرفته اند، شاکی شد. 

 

این در حالی است محورهای اصلی انتقاد، اعتراض و محکومیت نمایندگان جهان در نشست شورای امنیت، فقدان امنیت، حفظ و گسترش پیوندهای طالبان با تروریزم، رشد مواد مخدر و ارتباط آن با توسعه و رشد گروه های تروریستی، تظاهر دروغین طالبان به عفو عمومی و عدم رعایت آن با کشتار سیستماتیک، بازداشت های گسترده، سرکوب و شکنجه در زندان ها و...، ناتوانی طالبان در برقراری صلح و ثبات، گسترش و افزایش فقر و گرسنگی و بیکاری علیرغم تاراج معادن و دست داشتن فرماندهان و رهبران طالبان در قاچاق مواد مخدر، تشکیل ملیشه های امنیتی یکدست پشتون و سراسر طالب، محرومیت میلیون ها دختر از تحصیل در مکتب و دانشگاه و ممنوعیت کار زنان در سازمان ها و ادارات بود.

 

بنابراین، مواردی که از نظر سخنگوی طالبان، مثبت ارزیابی می شود، از دید جامعه جهانی، کاملا منفی و ناامیدکننده به حساب می آید و درست به همین دلیل است که جهان نه تنها رژيم طالبان را به رسمیت نمی شناسد و کرسی افغانستان در سازمان های بین المللی را به این رژيم نمی سپارد؛ بلکه بالعکس حتی روز به روز به این نتیجه می رسد که «تعامل» با طالبان بی فایده است؛ زیرا این رژيم هرگز تغییر نمی کند.

 

سکینه محمدی – جمهور