رهبران مزدور «مسلمان» به این فاجعه عادت کرده اند؛ گویی این سرنوشت غم انگیز یک ملت در حال نابودی است که برای داشتن کشوری، پرچمی و سرزمینی می جنگد. آنها حتی نمی خواهند به این فکر کنند که نسلی که نابود می شود، فلسطینی است، عرب است، مسلمان است و قربانی نسل کشی یک رژيم آپارتاید می شود که در صدد برافراشتن «کشور یهودی» بر خاک دیگران می باشد.

در ادامه حملات مرگبار و نسل‌کشی رژیم اسراییل در غزه و پس از شکایت افریقای جنوبی به دادگاه لاهه برای بررسی «نسل‌کشی اسراییل در غزه»، مکسیکو و چیلی هم اعلام کرده‌اند که برای بررسی جنایات اسراییل علیه غیرنظامیان غزه به دادگاه بین‌المللی کیفری مراجعه کرده‌اند.
 
وزارت خارجه مکسیکو گفته که این درخواست «به دلیل افزایش حملات علیه غیرنظامیان در غزه» و نگرانی از این امر آماده شده و از دیوان بین‌المللی کیفری برای بررسی جنایات ارتکابی علیه غیرنظامیان در غزه درخواست شده است.
 
آلبرتو ون کلاورن؛ وزیر خارجه چیلی هم گفت که آن‌ها «از تحقیقات درباره همه جنایات جنگی احتمالی حمایت می‌کنند.»
 
این در حالی است پیش از این افریقای جنوبی هم برای بررسی «جنایات اسراییل در غزه» به دادگاه بین المللی کیفری مراجعه کرده است.
 
به دنبال شکایت افریقای جنوبی مبنی بر نسل‌کشی رژیم اسراییل در غزه، دادگاه بین‌المللی لاهه اعلام کرد که به این شکایت رسیدگی می‌کند.
 
بیش از ۱۰۰ روز از آغاز نسل کشی مردم غزه از سوی رژيم اسراییل می گذرد. بیش از ۲۵ هزار نفر کشته در آمارهای رسمی ثبت شده که دوسوم آنها زنان و کودکان هستند و اکثریت قریب به اتفاق شان غیرنظامیان. بیش از ۶۰ هزار نفر نیز زخمی و معلول اند که به علت از کار افتادن سیستم درمانی غزه در شرایط بسیار تکان دهنده ای به سر می برند، اعضای بدن زخمی ها بدون دوای بی هوشی قطع می شوند، به بیماران در فضای باز، روی زمین و به صورت سر پایی رسیدگی می شود، دوا نیست، کادر درمان بسیار خسته و فرسوده و در حال متلاشی شدن است، شفاخانه ها از انبوه بیماران، زخمی ها و کشته ها پر اند، صدای کرکننده ناله و فریاد و فغان، همه جا را فراگرفته، زخمی ها از خونریزی و درد و عدم رسیدگی، سوگواران از غم از دست دادن عزیزان شان و انبوه بی پناهانی که از بیم مرگ به شفاخانه ها پناه برده اند و از گرسنگی و تشنگی، زجر می کشند.
 
این تصویر آخرالزمانی ۱۰۰ روز تمام است که هر لحظه در غزه تکرار می گردد و هر دقیقه بر گستره و شدت آن افزوده می شود؛ زیرا نسل کشی ادامه دارد، بمباران های کور هوایی بر هر جنبنده ای در روی زمین، شلیک های وحشیانه نیروهای اشغالگر که هر زنده جانی را هدف جنگی می دانند و برای نابودی نه تنها حماس که غزه و فلسطین، مأمور شده اند، انفجار مرگبار ترکش ها و بمب ها و ماین ها و هدف گیری ویرانگر تانک های غول پیکر رژیم خون آشام در سراسر باریکه.
 
هیچ چشم اندازی برای پایان اینهمه مرگ و کشتار و رنج و درد و ویرانی نیست؛ زیرا امریکای جنایتکار همچنان از ادامه جنگ، حمایت می کند و هر جنایتی را موجه و مشروع می داند. رسانه های همگانی توانسته اند این بزرگرین فاجعه علیه انسانیت در تاریخ معاصر را به عدد و رقم تقلیل دهند: ۲۵ هزار کشته، ۶۰ هزار زخمی، کشته شدن دست کم ۱۷۰ نفر در یک روز و...!
 
خبرهای غزه دیگر مهم نیست؛ زیرا حتی برای دردمندترین مخاطبان هم تکراری و ملال آور شده است. هیچکس دوست ندارد انباشت مردگان بی کفن را ببیند، خیابان های خون آلود را تماشا کند، خانه های ویران شده را نظاره گر باشد و به ضجه های یکریز مادران، کودکان و مردانی گوش دهد که اعضای خانواده شان یکی یکی در برابر چشمان شان پرپر می شوند و گوش های دنیا همچنان سنگین است!
 
در این میان، رهبران مزدور «مسلمان» هم به این فاجعه عادت کرده اند؛ گویی این سرنوشت غم انگیز یک ملت در حال نابودی است که برای داشتن کشوری، پرچمی و سرزمینی می جنگد. آنها حتی نمی خواهند به این فکر کنند که نسلی که نابود می شود، فلسطینی است، عرب است، مسلمان است و قربانی نسل کشی یک رژيم آپارتاید می شود که در صدد برافراشتن «کشور یهودی» بر خاک دیگران می باشد.
 
کل اقدام رهبران مسلمان و عرب، برگزاری تنها یک نشست «اضطراری» سازمان همکاری اسلامی و اتحادیه عرب، حدود یک ماه پس از شروع کشتار بود؛ نشستی که در سایه اختلافات و تعارض منافع و رقابت های جاه طلبانه رهبران مزدور و سرسپرده، تنها خروجی اش درخواست از شورای امنیت برای صدور قطعنامه بود!
 
اکنون در حالی که اعراب دست نشانده امریکا در خاورمیانه، خاطر عاطرشان از واکنش خشمگینانه ملت های خود، آسوده شده و کنترل افکار عمومی و مدیریت رسانه ها را در اختیار گرفته اند، در حال رایزنی های پنهانی با امریکا و رژيم اسراییل برای تبانی بر سر فردای غزه پس از مرگ حماس هستند. برای آنها دیگر مهم نیست که چند هزار زن و کودک فلسطینی دیگر می میرند؛ آنها می خواهند بدانند که فردای فاجعه چگونه خواهد بود!
 
در این میان اما افریقای جنوبی با اتکا به میراث ماندگار مبارزات انسانی نلسون ماندلای فقید، قد علم کرد، ایستاد و رژيم آپارتاید اسراییل را به دلیل ارتکاب ژنوساید در غزه به دادگاه کشاند. اکنون خبر می رسد که چیلی و مکسیکو هم اقدام مشابهی کرده اند و این پرونده جانی تازه یافته است. هیچیک از این کشورها نه مسلمان اند و نه عرب؛ اما انسان اند و از انسانیت در برابر دژخیم انسانخوار، دفاع می کنند؛ کاری که رهبران مزدور و سرسپرده عرب و مسلمان از سیسی و بن سلمان تا آل ثانی و اردوغان با شنیدن آن باید از شرم بمیرند.
 
نرگس اعتماد - جمهور