سازمان ملل در تازه‌ترین گزارش خود پیش از نشست نمایندگان کشورها در دوحه قطر، می‌گوید ماموران طالبان آزار واذیت زنان در مکا‌ن‌های عمومی را «افزایش» داده‌اند.
گزارش تازه از سوی بخش زنان سازمان ملل و سازمان بین‌المللی مهاجرت (ای‌او‌ام) و دفتر یوناما در کابل بر مبنای صحبت آنلاین و حضوری با ۷۴۵ زن در ۳۴ ولایت افغانستان از ۲۷ ژانویه تا ۸ فوریه انجام شده است.
دوسوم زنانی که در این نظرسنجی شرکت کرده‌اند، گفتند که به رسمیت‌شناخته شدن حکومت طالبان باید پس از لغو تمام محدودیت‌ها بر زنان باشد.
۲۸ درصد این زنان نیز می‌گویند به هیچ وجه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند.
شماری از این زنان اظهار «ناامیدی عمیق» از برخی کشورهایی می‌کنند که در تلاش تعامل با طالبان با چشم پوشی شدت بحران بی‌سابقه حقوق زنان و قوانین بین‌المللی هستند.
نتایج این بررسی نشان می‌دهند که زنان در افغانستان ترس «دستگیری و انگ و شرم درازمدت برده شدن در بازداشتگاه پولیس» دارند.
بیش از نیمی از زنانی که با آنها مصاحبه شده، (۵۷ درصد) می‌گویند می‌ترسند که بدون همراه محرم مرد از خانه خارج شوند.
نتایج این نظرسنجی، بسیار غم انگیز، عمیقا ناامیدکننده و بالقوه خطرناک است؛ زیرا نشان می دهد که سیاست های طالبان، افغانستان را به زندان بزرگی برای زنان و دختران تبدیل کرده و این رویکرد روز به روز، خشونت بارتر، تحقیرآمیزتر و سرکوبگرانه تر می شود.
مساله دیگری که بر دامنه نگرانی ها می افزاید این است که این تصور در میان زنان افغانستان، در حال قدرت گرفتن است که سرنوشت آنان دیگر برای جهان، مهم نیست؛ زیرا کشورها و سازمان های بین المللی، بدون توجه به رویکردهای ضد انسانی و زن ستیزانه رژيم طالبان، با آنان وارد تعامل می شوند و حتی این باور در طالبان ایجاد شده است که آنها دیگر یک رژيم منفور و منزوی نیستند؛ بلکه یک عضو فعال کشورهای منطقه اند و با اکثر کشورهای جهان، تعامل دارند.
موضوع ناامیدکننده بعدی نادیده گرفتن وضعیت زنان زیر سلطه طالبان در نشست سازمان ملل برای افغانستان در دوحه است. بربنیاد گزارش ها در این نشست، صرفا از آن دسته زنانی دعوت شده که عملا همسو با طالبان حرکت می کنند و از نظر قومی یا ایدئولوژيک، پیوندهای عمیقی با این رژيم دارند.
محبوبه سراج که خود را فعال مدنی و حامی حقوق زنان معرفی می کند و پس از تسلط طالبان بر افغانستان به طور پرسش برانگیزی در کانون توجه برخی سازمان ها و کشورهای غربی قرار گرفت، یکی از مدعوین زن در نشست دوحه است؛ چهره ای که بارها در حمایت از طالبان موضع گرفته و روابط ویژه ای با رهبران طالبان دارد.
این بسیار معنی دار است و بدون شک، بر ترس و هراس و نگرانی زنان افغانستان می افزاید و این تصور را تقویت می کند که سرنوشت زنان افغانستان نه تنها از اولویت های اصلی جامعه جهانی خارج شده؛ بلکه اراده ای قوی وجود دارد که این امر، از طریق میدان دادن به عناصری مانند محبوبه سراج و دیگر «فعالان مدنی» طالبان، از مسیر واقعی خود منحرف شود و آنها با طرح خواسته های مورد نظر طالبان، زنان و دختران افغانستان را که در خط مقدم مبارزه برای آزادی قرار دارند، بیشتر از پیش، منزوی کنند و راه را برای تسهیل تعامل طالبان با جهان، هموار سازند؛ به گونه ای که دیگر مساله زنان در این مسیر، مانع ایجاد نکند.
با این حال، هیچ تردیدی وجود ندارد که زنان و دختران شجاع و مبارز افغانستان، نقش تاریخی خود را به خوبی ایفا می کنند. آنها به درجه ای از رشد و کمال و آگاهی رسیده اند که سلطه سیاه طالب و ایدئولوژی طالبانی را درهم بشکنند و داستان خویش را خودشان بنویسند.
هیچ تردیدی وجود ندارد که آنها روزی پیروز خواهند شد. اینکه طالب هر روز به حیله های تازه ای برای سرکوب و تحقیر و انزوای زنان متوسل می شود، تنها به این معناست که شیوه های پیشین، شکست خورده و زنان و دختران افغانستان، مصمم و مقاوم و شکست ناپذیر نشان داده اند.
نرگس اعتماد - جمهور
