قمار قزاق‌ها با مشروعیت طالبان

وزارت امور خارجه قزاقستان در بیانیه‌ای گزارش داده است که این کشور محمدالرحمان رحمانی را به عنوان کاردار سفارت طالبان پذیرفته است

 

رحمانی با علی بیک باکایف، معاون وزیر امور خارجه قزاقستان دیدار کرد.

 

براساس گزارش ها، معاون وزارت امور خارجه قزاقستان این اتفاق را برای گسترش روابط تجاری دو کشور مهم خواند.

 

این کشور چندماه پیش نام طالبان را از فهرست گروه‌های تروریستی حذف کرد.

 

اگرچه با این اقدام، روابط قزاقستان و طالبان همچنان در سطح کاردار باقی می‌ماند؛ اما پذیرش کاردار رسمی رژیمی که از سوی هیچ یک از کشورهای جهان به رسمیت شناخته نشده یک گام به جلو محسوب می‌شود؛ گامی که دولت قزاقستان به طور بی‌محابا برداشته و در کنار امارات متحده عربی و چین، پیش از دیگر کشورهای منطقه و جهان به عادی سازی روابط سیاسی خود با طالبان نزدیک‌تر شده است.

 

از نظر سیاسی این یک امتیاز ویژه برای طالبان به حساب می‌آید و بدون شک دولتمردان طالب با استفاده از این اقدام برای گسترش دامنه تبلیغات خود برای کسب مشروعیت سیاسی در خارج از افغانستان مذبوحانه تلاش خواهند کرد.

 

به این ترتیب، غیرواقع بینانه نیست اگر نتیجه بگیریم که دولت قزاقستان در اقدامی غیرمسولانه به رژیمی مشروعیت بخشیده که موجب هراس و نگرانی بسیاری از کشورهای همسایه و منطقه است و موجودیت آن ثبات در کشورهای پیرامون افغانستان از جمله آسیای مرکزی را تهدید می‌کند.

 

در این زمینه کشورهای آسیای مرکزی، پیمان امنیت جمعی و همسایگان افغانستان به کرات نگرانی‌های خود درباره رشد روزافزون و هولناک تروریزم فرامرزی در افغانستان زیر سلطه طالبان را ابراز داشته‌اند.

 

حتی خود قزاقستان نیز که چند سال پیش درگیر شورش‌های داخلی بود و تا آستانه یک کودتای تمام عیار پیش رفت، ادعا کرد که بخشی از شورشیان از افغانستان آمده بودند؛ ادعایی که اگرچه هیچگاه به طور مستند ثابت نشد؛ اما به این نگرانی دامن زد که جولان اسلام گرایان افراطی در افغانستان خطری بالقوه برای امنیت ملی کشورهای آسیای مرکزی از جمله قزاقستان محسوب می‌شود؛ کشورهایی با اکثریت مسلمان، سابقه تاریخی حکومت‌های اسلامی و با دولت‌هایی سکولار، عمدتاً چپ‌گرا و بقایای دوران استعمار شوروی که به شدت در برابر هرگونه حرکت‌های اسلام‌گرایانه در جامعه و سیاست تحت سلطه خود مخالفت می‌کنند.

 

با این همه اما به نظر می‌رسد که کشورهای آسیای مرکزی هم تحت تاثیر رویکرد قدرت‌های بزرگ نسبت به رژیم طالبان در حال بازبینی مواضع خود هستند. حتی کشوری مانند تاجیکستان که از ابتدا علم مخالفت با رژیم طالبان را برداشته بود، اکنون از جبهات نظامی ضد طالبان فاصله می‌گیرد و در حال تلاش‌های پیدا و پنهان برای عادی سازی روابط خود با رژیم مسلط بر کابل است.

 

آگاهان می‌گویند که این اقدامات شتاب زده بر بنیاد رقابتی شکل می‌گیرد که طالبان برای تاراج و حراج سرمایه‌های ملی، ذخایر زیرزمینی و ثروت‌های معدنی افغانستان میان کشورهای منطقه و جهان راه اندازی کرده اند.

 

درست به همین دلیل است که کشوری مانند ازبکستان که شهروندانش هر روز بیشتر از پیش جذب گروه‌های تروریستی و افراطی می‌شوند برای تحقق منافع و اهداف اقتصادی خود در افغانستان و منطقه «بزرگترین مدرسه جهادی» را برای طالبان در شمال افغانستان احداث می‌کند و حتی علام می‌کند که جوانان ازبک را برای فراگیری آموزه‌های افراط گرایانه و ارزش‌های ایدئولوژیک رژیم طالبان به این مدرسه اعزام می‌کند.

 

بنابراین قزاقستان نیز با پذیرش کاردار رسمی رژیم طالبان تلاش می‌کند تا از رقبای منطقه‌ای خود برای تصاحب فرصت‌های اقتصادی و پروژه‌های وسوسه انگیز سرمایه‌گذاری در افغانستان عقب نماند.

 

در این میان اما طالبان با شعار «سیاست خارجی اقتصاد محور» و تاکید مکرر بر این دروغ بزرگ که خاک افغانستان هرگز علیه کشورهای دیگر استفاده نخواهد شد به طور ریاکارانه‌ای در حال فریب کشورهای پیرامون افغانستان هستند تا با استفاده از روابط سیاسی و اقتصادی با این کشورها ایدئولوژی افراط را فربه سازند، گروه‌های تروریستی را تامین کنند؛ افغانستان را به «بزرگ‌ترین مدرسه جهادی» در سراسر منطقه مبدل سازند و مخوف‌ترین حاکمیت حامی تروریزم را در قلب آسیا به طرز شکست ناپذیری مستحکم و استوار نگه دارند.

 

با این وجود، فردا که منطقه به انبار باروت جهادگران آماده صادرات طالبان تبدیل شد و امنیت و ثبات پایدار منطقه دستخوش جولان‌های مرگبار روریست‌های آموزش دیده در افغانستان گردید، مسئولیت کشورهایی مانند ازبکستان، قزاقستان، چین، امارات و همه کشورهایی که در رقابتی نفرت انگیز در حال سبقت گرفتن از همدیگر برای تعامل با طالبان و تقویت این رژیم هستند را نباید فراموش کرد.

 

محمدرضا امینی - جمهور