امرالله صالح در واکنش به حمله هوایی پاکستان در پکتیکا می‌گوید که طالبان در این ولایت مرزی کمتر از ۲۰۰۰ نیرو دارد؛ اما در پنجشیر که چند صد کیلومتر از پاکستان و مرز فاصله دارد، ۲۰ هزار نیروی مسلح مستقر کرده است.
آقای صالح در شبکه ایکس نوشته است که طالبان در ولایت خوست که یک ولایت مرزی است ۳۰۰۰ نیرو دارد؛ اما شمار جنگجویان طالبان در سه ولسوالی اندراب به ۷۰۰۰ نفر می‌رسد.
او همچنین گفت که تعداد ملیشه های طالبان در ولایت خوست که سرحدی شمرده می‌شود سه هزار نفر است در حالی که تعداد ملیشه های طالبان در سه ولسوالی اندراب به ۷ هزار نفر می‌رسد.
صرف نظر از اینکه آمارهای ارائه شده از سوی امرالله صالح درباره تعداد نیروهای نظامی و جنگجویان طالبان در پنجشیر، پکتیکا، خوست و اندراب تا چه اندازه درست و دقیق است یا نیست به نظر نمی‌رسد که ادعای او درباره اولویت بندی امنیتی طالبان اشتباه باشد؛ زیرا از نظر طالبان پنجشیر بسیار خطرناک‌تر از پاکستان است و هیچ اولویتی بالاتر از استمرار سلطه و کنترل طالبان بر پنجشیر برای رهبران این گروه وجود ندارد.
حتی بر بنیاد یک ارزیابی، طالبان به کمک و مشارکت و مداخله مستقیم پاکستان توانستند جبهه مقاومت را در پنجشیر شکست داده و برای نخستین بار این جغرافیای استراتژیک را اشغال کنند.
این ارزیابی زمانی ارائه شد که جنرال فیض حمید؛ رئیس سابق سازمان مخوف آی اس آی در نخستین روزهای سلطه طالبان بر کابل به عنوان یکی از اولین مقامات خارجی در سفری غیررسمی وارد پایتخت شد و به دنبال آن، طالبان حجم انبوهی از نیروها، تجهیزات و تسلیحات نظامی خود را برای شکست پنجشیر گسیل داشتند.
منابع وابسته به جبهه مقاومت همچنین گزارش دادند که هواپیماها و پهپادهای پاکستانی برای درهم شکستن مقاومت ضد طالبانی در پنجشیر وارد عمل شدند و با ترور شماری از فرماندهان و چهره‌های برجسته رسانه‌ای جبهه مقاومت، روند پیشروی طالبان را در روی زمین، تسهیل کردند.
اکنون که بیش از سه سال از سلطه طالبان بر پنجشیر می‌گذرد این گروه همچنان نسبت به پایگاه تاریخی مقاومت ضد طالبانی، نگاه خصمانه دارد و از کینه و نفرت عمیق و تاریخی مردم ساکن این ولایت نسبت به اشغالگران جنوبی آگاه است.
درست به همین دلایل، همانگونه که امرالله صالح نیز ادعا کرده ممکن است تعداد جنگجویان طالبان در پنجشیر و اندراب بسیار بیشتر از شمار نیروهای این گروه در مناطق مرزی با پاکستان باشد.
به جز مقاومت آشتی ناپذیر مردم پنجشیر علیه طالبان، این گروه، یک انگیزه دیگر نیز برای عدم تمایل به مقابله نظامی با پاکستان و تقویت امنیت مرزهای مشترک با دو کشور دارد و آن وابستگی کامل طالبان به پاکستان به عنوان کشوری است که این گروه را بنیان گذاشت، از آن حمایت کرد و به مثابه یک نیروی مزدور و یک دولت دست‌نشانده برای رسیدن آن به قدرت از هیچ تلاشی فروگذار نکرد.
این در حالی است که در مقابل، مردم افغانستان به ویژه پنجشیر به عنوان پایگاه و نماد مقاومت علیه سلطه پاکستان و طالبان، هرگز حاکمیت قومی این گروه را به رسمیت نمی‌شناسند و چه بسا خطر سلطه طالبان بر سرنوشت مردم افغانستان را همتراز خطر اشغال کامل و مستقیم افغانستان توسط پاکستان می‌دانند.
به همین دلایل است که از نظر سیاست‌گذاران امنیتی طالبان، پنجشیر خطرناک‌تر از پاکستان است؛ زیرا حاکمیت قومی و دست‌نشانده این گروه را برنمی‌تابد و برای رسیدن به عدالت سیاسی و یک دولت فراگیر مبتنی بر اراده آزاد مردم افغانستان مبارزه می‌کند.
در نقطه مقابل اما پاکستان تا زمانی با طالبان دوست خواهد بود که اهداف استراتژیک خود را از رهگذر حاکمیت این گروه بر افغانستان تحقق بخشد، کشور ما را به تبدیل به عمق استراتژیک پاکستان کند و مهم‌تر از همه، تروریست‌های فراملیتی متحد طالبان، امنیت ملی پاکستان را با تهدید مواجه نکنند.
بمباران مرگبار ولسوالی برمل پکتیکا آن هم درست هنگام حضور نماینده ویژه پاکستان در کابل به طور آشکار بر این واقعیت مهر تایید نهاد که از نظر جنرال‌های راولپندی و درجه‌داران ارتش پاکستان، مزدوران دیروز آی اس آی که امروز بر سرنوشت افغانستان مسلط شده‌اند از خطوط سرخ اسلام آباد عبور کرده و در حالی که قدرت و حاکمیت شان برای پاکستان فرصتی طلایی و تاریخی محسوب می‌شد با پناه دادن به تروریست‌های ضد پاکستانی در حال تبدیل شدن به تهدید هستند.
در چنین شرایطی، طالبان حاکم بر افغانستان که عملاً متحد و حامی سابق خود را از دست داده‌اند برای استمرار حاکمیت و سلطه خود هیچ راهی جز آشتی با مردم افغانستان و کسب مشروعیت ملی با تضمین مشارکت عادلانه سیاسی همه اقوام و جریان‌های کشور در ساختار قدرت به منظور مقابله مشترک و متحدانه با دشمن خارجی ندارند.
به این ترتیب، اگر طالبان خواستار درهم شکستن هژمونی پاکستان و مهار حملات تجاوزکارانه ارتش این کشور هستند باید بر اولویت بندی‌های امنیتی خود تجدید نظر اساسی کنند که بر بنیاد آن بزرگ‌ترین تهدید علیه حکومت مرکزی افغانستان، مردم پنجشیر و اندراب نه؛ بلکه ارتش متجاوز پاکستان و گروه‌های تروریستی نیابتی آن خواهند بود و مقابله موثر با آنها جز از طریق ایجاد بسیج ملی و حمایت همه آحاد مردم افغانستان از یک نظام مشروع، مسئول فراگیر میسر نخواهد بود.
نرگس اعتماد - جمهور
